Στο 2ο βιβλίο της σειράς ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, στο «Διχασμό», η κόρη της Λέγκως Βαρβαρέσου, της ηρωίδας του 1ου βιβλίου, και του Ροβέρτου Δούκα καταγράφει στο ημερολόγιο της τα γεγονότα και τις επιλογές τόσο της δικής της ζωής όσο και των προγόνων της καθώς όπως εύστοχα σημειώνει: «Είναι όλα αποτυπωμένα στα κόκαλά μου, μπλεγμένα στη μυστική αρχιτεκτονική των οστών μου. Έχουν τη δική τους μυστική αρχιτεκτονική τα οστά μας. Αυτό έχω καταλήξει να πιστεύω. Εκεί, πάνω στη λεία επιφάνεια τους, χαραγμένο βρίσκεται όχι μόνο το δικό μας παρελθόν, αλλά και αυτό των προγόνων μας». (σελ.36) Γράφει λοιπόν για την ζωή της, τις λανθασμένες επιλογές της που διχάζουν το είναι της και το άμεσο οικογενειακό της περιβάλλον, γράφει για την ζωή των προγόνων της γιατί όλα είναι κρίκοι άρρηκτα συνδεδεμένοι στην αλυσίδα του πεπρωμένου της.
Λίγο πριν όμως η Ελισάβετ πιάσει την πένα της και γεμίσει τις σελίδες του ημερολογίου της με πάθη, διχασμούς, και αναπόφευκτα γεγονότα η αγαπημένη συγγραφέας Φιλομήλα Λαπατά μας περιγράφει την Αθήνα του 1843, την πρωτεύουσα από το 1833 του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, με τους φανοκόπους να ανάβουν στους ασχημάτιστους δρόμους τα φανάρια του λαδιού, με τα σκίνα να ευωδιάζουν και να καλύπτουν την μυρωδιά των Κατσικάδικων, με τους γυρολόγους να διαλαλούν την πραμάτεια τους, την Αθήνα που κάτω από την αίγλη της Ακρόπολης μα και την παρέμβαση υπό την μορφή δανείων (τι μας θυμίζει αυτό...;) των Μεγάλων Δυνάμεων μαγνητίζει με το εμβληματικό παρελθόν της.
Σ’ αυτή την Αθήνα του 1843 στις 4 Σεπτεμβρίου, σε μια σημαντική ιστορική στιγμή για την Ιστορία της Ελλάδας, μιας και ο Όθωνας μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου παραχωρεί Σύνταγμα, απέναντι από τα Ανάκτορα, στο μέγαρο Δούκα έρχεται στην ζωή η Ελισάβετ Δούκα. Λίγο πριν η νύχτα αποσύρει τον μανδύα της στα σκαλιά του ίδιου μεγάρου η πόρνη Ζηνοβία Σπίνου αφήνει τη νόθα κόρη της. Η Λέγκω τότε θα αγκαλιάσει με στοργή τα δύο μωρά και θα αποφασίσει να τα μεγαλώσει με την ίδια αγάπη, το ίδιο δόσιμο. Έτσι η Ελισάβετ και η Οδύσσεια θα μεγαλώσουν μαζί σαν αδερφές μέσα στην πολυτέλεια και τις ανέσεις της μεγαλοαστικής οικογένειας τους.
Μεγαλώνουν... και η Ελισάβετ γίνεται μια μικροκαμωμένη, λεπτεπίλεπτη, αρχοντική κοπέλα, με δέρμα διάφανο που εκπέμπει τον πράο, και ευγενικό χαρακτήρα της και η Οδύσσεια, μια καλλονή με όλη την σημασία της λέξεως, με πνεύμα επαναστατικό, όπως αναγνωρίζει και η Λέγκω, και χαρακτήρα διπρόσωπο μιας και κατορθώνει να κρύβει κάτω από την ουδετερότητά της την ζήλια της για την Ελισάβετ, την Ελισάβετ που όλα της προσφέρονται, τι κι αν δεν είναι τόσο όμορφη όσο εκείνη, η Ελισάβετ τα έχει όλα... κι αυτά τα όλα τα θέλει η Οδύσσεια δικά της, με κάθε τίμημα...
Τα χρόνια περνούν... Οι Έλληνες για άλλη μια φορά διχάζονται... το 1862 εκθρονίζουν τον Όθωνα, η μία κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη... Διχασμός της κοινωνίας...
Διχασμός συντελείται όμως και στην ψυχή της Ελισάβετ δυο χρόνια αργότερα. Η λογική θα αντιπαλέψει με το θυμικό της. Το μυαλό με το κορμί της. Σε μια αδύναμη στιγμή κάποιο θα υπερνικήσει. Η Οδύσσεια με τις πράξεις της θα βοηθήσει στο να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου... Οι συνέπειες για την Ελισάβετ και για τους οικείους της θα είναι καταστροφικές, μαρτυρικές, γεμάτες απώλειες... Μέχρι να ‘ρθει η λύτρωση όλοι θα γευτούν τον μαρασμό του Διχασμού...
Στο «Διχασμό» η Φιλομήλα Λαπατά ξεδιπλώνει παράλληλα το κουβάρι μιας μεγαλοαστικής αθηναϊκής οικογενείας και αυτό της παλαιάς Αθήνας συνθέτοντας εντέχνως ένα υφάδι γεμάτο μυρωδιές, εικόνες, χαρακτήρες, ήθη και νοοτροπίες που βρήκαν απάγκιο στην πόλη που η αρχαία ιστορία της σαγηνεύει με την τελειότητά της, στην Αθήνα του 19ου αιώνα. Η Αθήνα λοιπόν παίρνει από την πένα της συγγραφέως μορφή, αποκτά δρόμους, ήχους, μυρωδιές και ανθρώπους καθημερινούς που κάνουν στον αναγνώστη βίωμα το κλίμα της εποχής, γιατί διαβάζοντας τον «Διχασμό» ο αναγνώστης δεν παρακολουθεί απλώς την εξέλιξη του άλλα νιώθει με όλες τις αισθήσεις του, μπαίνει στο χωροχρόνο και γίνεται κι αυτός χαρακτήρας του 19ου αιώνα. παίρνει μέρος στην Ιστορία, που όλα τα τυλίγει στο πηχτό και κάποιες φορές αποπνικτικό περιτύλιγμα της, γίνεται κομμάτι της μυθοπλασίας...
Όλοι οι χαρακτήρες είναι εκεί για να συνδέσουν το παζλ της Αθήνας: γυρολόγοι, γαλατάδες, βοσκοί, πόρνες, ξεματιάστρες και να βοηθήσουν στην εξέλιξη της ανατρεπτικής μυθοπλασίας. Η ροή του κειμένου είναι γρήγορη και η δομή σφιχτοδεμένη κάτι που συνέβαλλε στο να το διαβάσω απνευστί.
Ξεχωριστή σκηνή: Η σκηνή που η Ζηνοβία Σπίνου αφήνει το παιδί της στα σκαλιά του μεγάρου Δούκα είναι δοσμένη με τέτοιο τρόπο που η λέξη που σημείωσα στο πλάι της σελίδας ήταν... σπαραγμός. Μ’ άγγιξε βαθιά.
Διαβάστε κι εσείς το «Διχασμό»! Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο με πλοκή που δεν σου επιτρέπει να το αφήσεις από τα χέρια μέχρι να φτάσεις στο λυτρωτικό του φινάλε!
Συγχαρητήρια στη συγγραφέα! Μας χάρισε ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
Εν αναμονή τώρα του 3ου βιβλίου της σειράς! Με μεγάλη προσμονή και ανυπομονησία θα έλεγα!
Βαθμολογία 5/5
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Οι κόρες της Ελλάδας 2-Διχασμός
Συγγραφέας: Φιλομήλα Λαπατά
Εκδ.: Ψυχογιός
Ημερ. Εκδ.: Οκτώβρης του 2018
Σελ.: 384
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου