Στα Χανιά του 20ου αιώνα ο Ιωάννης, ο νέος ήρωας του Σπύρου Πετρουλάκη, ζει με την εκ γενετής αναπηρία του να τον στιγματίζει και να τον περιθωριοποιεί ακόμα και από άτομα της ίδιας του της οικογένειας όπως λόγου χάρη της μητέρας του, μιας σκληρής προσωπικότητας που δε διστάζει να φυλακίσει και να κακοποιήσει το ίδιο της το σπλάχνο καθώς τον θεωρούσε μίασμα της φύσης και υποδιαιστερο. Μόνη διέξοδο στην κατατρεγμένη του ζωή η Τέχνη, η ζωγραφική, που μέσω αυτής η ψυχή του γαληνεύει και ταξιδεύει ελεύθερη και απαλλαγμένη από τα επίγεια. Ο έρωτας στο πρόσωπο μιας νεαρής Μουσουλμάνας θα ολοκληρώσει το "ατελές" κορμί του και κυρίως την ψυχή του...
Στα Χανιά του τώρα και στη μονή της Παναγίας της Ακρωτηριανής, σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως οι περιγραφές του τόπου είναι από τις πιο επιβλητικές, παραστατικές και μεταδοτικές στιγμές του κειμένου μιας και η άγρια ομορφιά της κρητικής γης αποτυπώνεται στο χαρτί έντεχνα, ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεργάκης αναλαμβάνει την συντήρηση των εικόνων τη μονής... ανάμεσα σ' αυτές και μίας εικόνας, η οποία αγγίζει τα όρια της βλασφημίας καθώς ο δημιουργός δεν ακολούθησε τους κανόνες της αγιογραφίας απεικονίζοντας την Παναγιά με τρόπο αιρετικό. Όσο περνούν οι μέρες και οι εργασίες της συντήρησης προχωρούν, ο Σταυρός Βεργάκης φέρνει σιγά σιγά στο φως την ιστορία που κρύβεται κάτω από το εικόνισμα, μια ιστορία γεμάτη πόνο, πάθος και σπαραγμό. Ποιος είναι όμως ο δημιουργός της; Μ' αυτό το ερώτημα ο Σταυρός φτάνει ως τη Σμύρνη και το παρόν ενώνεται με το παρελθόν, η ιστορική ανάδρομη με τη μύθοπλασία...
Στο "Κατά Ιωάννη" του Σπύρου Πετρουλάκη ο αναγνώστης ανταμώνει έναν ήρωα που τον συμπονά, τον αφουγκράζεται, νιώθει και βιώνει μαζί του τον κοινωνικό ρατσισμό και την ενδοοικογενειακή κακοποίηση που υφίσταται με όλο του το είναι. Ανταμώνει όμως και θύτες που τον θυμώνουν, τον προβληματίζουν και που λερώνουν έννοιες και ρόλους και πιο συγκεκριμένα αυτόν της μάνας... Η ροή του κειμένου, αν και ως δομή χωρίζεται σε δυο χρόνους, στην Κρήτη του 1920 και στη σύγχρονη, είναι γρήγορη κάνοντας την ανάγνωση εύκολη με τις περιγραφές του τόπου, όπως ανέφερα πιο πάνω, να είναι παραστατικές και ρεαλιστικές σε σημείο που να νιώθεις πως μεταφέρεσαι στο χώρο. Η πλοκή είναι ανατρεπτική με κάποιες όμως από τις ανατροπές για εμένα, και μόνο για εμένα!, να είναι υπερβολικές και δοσμένες με τόσο γρήγορο ρυθμό που ένιωσα πως δεν μου δίνετε ο απαιτούμενος χρόνος για να αφομοιώσω την εκάστοτε ανατροπή. Επίσης στο σύγχρονο κομμάτι έχω την εντύπωση πως κάποιες στιγμές και κάποια πρόσωπα ήταν περιττά...
Αγαπημένη σκηνή αυτή της σελίδας 198 εκεί όπου ο ήρωας χάνει το αγαπημένο του άλογο, αγωνιά και θρηνεί γι' αυτό. Είναι από τις πιο τρυφερές σκηνές που εκτός των άλλων μου έφερε στα χείλη μου τους στίχους του αγαπημένου μου τραγουδιού "Η ουρά του αλόγου"!
Διαβάστε το "Κατά Ιωάννη" του Σπύρου Πετρουλάκη! Είμαι σίγουρη ότι θα επιβεβαιώσετε τις θετικές επισημάνσεις μου, μη σας πω θα βρείτε και πολλές πολλές άλλες!, και θα καταρρίψετε τις αρνητικές άλλωστε μη ξεχνάμε πως το βιβλίο έχει τόσες ερμηνείες όσοι και οι αναγνώστες του.
Βαθμολογία 3/5
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Κατά Ιωάννη
Συγγραφέας: Σπύρος Πετρουλάκης
Εκδ.: Μίνωας
Ημερ.Εκδ.:01/04/2022
Σελ.:496
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου