Στην Αγριλιά η Joelle Lopinot μας παρουσιάζει την ιστορία της γιαγιάς της, της περήφανης Σφακιανής Καλλιόπης Κανιαδάκη, μια ιστορία που γεμίζει τις σελίδες του βιβλίου με το πάθος, τον έρωτα, τα βάσανα, την φτώχεια, τις ταλαιπωρίες της μετανάστευσης, την προδοσία και την αρχοντιά ψυχής που έζησε και έφερε αντίστοιχα ως το τέλος της ζωής της. Ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και αυτό γιατί η όμορφη γραφή της συγγραφέως με τις ποιητικές αναφορές σε παρασύρει στην ανάγνωσή του.
Η υπόθεσή του είναι συμπαθητική όμως η αφήγηση, και συγκεκριμένα ο τρόπος που τοποθετεί τα γεγονότα εμένα προσωπικά δεν μου κέρδισε το ενδιαφέρον. Η απλή αναφορά των συμβάντων, χωρίς τις λεπτομέρειες και την απόσταση του ενός από το άλλο, με ενόχλησε. Θα ήθελα λοιπόν μεγαλύτερη μυθιστορηματική ανάλυση σε κάποια σημεία καθώς η έλλειψή αυτής με ξένισε και με εκνεύρισε.
Ο περήφανος χαρακτήρας της ηρωίδας που μπορεί να λύγισε αλλά δεν έπεσε από τις δυσκολίες της ζωής, όπως ακριβώς και οι υπεραιωνόβιες ελιές της πατρίδας της, της Κρήτης, με συγκίνησε και με έκανε να την θαυμάσω. Ο βίος της Καλλιόπης μόνο ως ύμνος των γυναικών της εποχής της, των συζύγων και πάνω από όλα των μανάδων μπορεί να χαρακτηριστεί. Για ‘μένα και μόνο για ‘μένα ένα συμπαθητικό έως μέτριο βιβλίο.
Η υπόθεσή του είναι συμπαθητική όμως η αφήγηση, και συγκεκριμένα ο τρόπος που τοποθετεί τα γεγονότα εμένα προσωπικά δεν μου κέρδισε το ενδιαφέρον. Η απλή αναφορά των συμβάντων, χωρίς τις λεπτομέρειες και την απόσταση του ενός από το άλλο, με ενόχλησε. Θα ήθελα λοιπόν μεγαλύτερη μυθιστορηματική ανάλυση σε κάποια σημεία καθώς η έλλειψή αυτής με ξένισε και με εκνεύρισε.
Ο περήφανος χαρακτήρας της ηρωίδας που μπορεί να λύγισε αλλά δεν έπεσε από τις δυσκολίες της ζωής, όπως ακριβώς και οι υπεραιωνόβιες ελιές της πατρίδας της, της Κρήτης, με συγκίνησε και με έκανε να την θαυμάσω. Ο βίος της Καλλιόπης μόνο ως ύμνος των γυναικών της εποχής της, των συζύγων και πάνω από όλα των μανάδων μπορεί να χαρακτηριστεί. Για ‘μένα και μόνο για ‘μένα ένα συμπαθητικό έως μέτριο βιβλίο.
Διαβάστε το, ίσως όταν το κάνετε να βρείτε σημεία που εμένα μου διέφυγαν και να σας εντυπωσιάσουν!
Η Καλλιόπη Κανιαδάκη μια δεκαεξάχρονη Σφακιανή παντρεύεται τον Νικόλα Κουλιού, έναν ξενομερίτη που την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. Η αστείρευτη ενέργεια του για δουλειά, το χιούμορ του και ο έρωτας του θα κάμψουν τους όποιους ενδοιασμούς της Άννας, της αδερφής της Καλλιόπης, καθώς και της ίδιας, μιας και είναι ανεπίτρεπτο μια Σφακιανή να πάρει για σύζυγό της έναν ξενόφερτο, και θα τον παντρευτεί. Το μυαλό, η καρδιά και το κορμί της Καλλιόπης γεύονται τον έρωτα και τον πόθο...... Μαζί με τον Νικολή στήνουν το σπιτικό τους στα κακοτράχαλα Σφακιά περιμένοντας το πρώτο τους παιδί όμως ο βαρύς χειμώνας και η νωθρότητα του αναγκάζει το ζευγάρι να εγκαταλείψει το χωριό κατεβαίνοντας στα Χανιά, ώστε να βρει την τύχη του. Εκεί όμως τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένει κυρίως ο Νικόλας. Αποφασίζει έτσι να μεταναστεύσει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Γαλλία προκειμένου να θρέψει την οικογένεια του αφήνοντας πίσω του τον είκοσι ημερών γιο του και την γυναίκα του βουτηγμένη στην θλίψη, στον πόνο και στην οργή του αποχωρισμού.
Όταν οι μήνες περνούν και το κάλεσμα του Νικόλα δεν έχει ακόμα ακουστεί αποφασίζει να πάει να τον συναντήσει. Εγκαταλείποντας την ασφάλεια που της προσέφερε το φτωχικό της ταξιδεύει μαζί με τον γιο της και τον ξάδερφο του άντρα της Μανωλιό, στην Γαλλία για να ενωθεί με τον άντρα που κατακλύζει το μυαλό και την καρδιά της, τον Νικολή της. Στην ξενιτιά θα γνωρίσει εκ νέου την φτώχεια αλλά και τις κακουχίες, τον ρατσισμό, την απομόνωση, την μοναξιά και την συμπεριφορά του κύρη της που πολλές φορές την λύγισαν σαν τον κορμό της γέρικης ελιάς που φιλοξενούσε στους πρώτους μήνες του γάμου τους τις ερωτικές και ανέφελες στιγμές τους…...
Δυο παράγραφοι που μ'άρεσαν πολύ:
"Ο χειμώνας πλησίασε ύπουλα σαν το λύκο, απογυμνώνοντας την φύση απ'τα κιτρινισμένα της φύλλα και τους ηλιόλουστους καρπούς της. Η γη, λεηλατημένη, περίμενε με θλίψη το λευκό σάβανο να τη φασκιώσει και να τη βυθίσει σ'έναν ύπνο βαθύ και παγερό."
"Ο χειμώνας τράβηξε την κατάλευκη, βαριά του κάπα πάνω απ'την φύση, πετρωμένη κιόλας απ'τα κρύα του Δεκέμβρη, κι εκείνη κουλουριάστηκε και έπεσε σε βαθιά νάρκη. Τα καλά κουκουλωμένα απ'το χιόνι σπίτια άφηναν απ'την καμινάδα τους να ξεφεύγουν γκριζογάλανοι καπνοί που καταβροχθίζονταν λαίμαργα από τα πεινασμένα σύννεφα."Βαθμολογία 3/5
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Η Αγριλιά
Τίτλος: Η Αγριλιά
Συγγραφέας:Joelle Lorinot
Εκδ.:Καστανιώτη
Ημερ.Εκδ.:19/03/2013
Σελ.:400
Δήμητρα Κωλέτη
Μου αρεσε σαν βιβλιο , βεβαια απορω με τις πραξεις της Καλλιοπης αλλα ισως ειναι αποτελεσμα της εποχης.
ΑπάντησηΔιαγραφή