Οι κόρες της Ελλάδας 1: Η επιστροφή-Φιλομήλα Λαπατά

    «Η επιστροφή» της Φιλομήλας Λαπατά είναι το πρώτο αυτοτελές μέρος της σειράς βιβλίων με γενικό τίτλο «Οι κόρες της Ελλάδας», στην οποία, όπως αναφέρει η συγγραφέας στο σημείωμα της, θα φωτίσει μέσω των υποθέσεων των ηρώων της τα τελευταία διακόσια χρόνια Ιστορίας της χώρας μας.

    Στις σελίδες Της επιστροφής οι ιστορίες των δύο κεντρικών ηρωίδων, της Κοραλίας Τζάβαλου και της Λέγκου Βαρβαρέσου, συνυφαίνονται αριστουργηματικά με την Ιστορία, τα ήθη και τις προκαταλήψεις της Αθήνας του 1800. 

        Η χήρα Κοραλία Τζάβαλου το 1835, την χρονιά δηλαδή που φτάνει στην λοκάντα της ο Σέργιος Βογιατζόγλου, δεν θυμίζει σε τίποτα τον παλιό της εαυτό. Έχει αφήσει πίσω της την καταπιεστική ζωή που της επέβαλε ο γάμος της, τον πόνο της ατεκνίας και τα κουτσομπολιά και πλέον με τρόπο αλέγκρο και αισιόδοξο διαφεντεύει την ζωή της απαλλαγμένη από τις επιταγές της ανδροκρατούμενης κοινωνίας που θέλει την γυναίκα κατώτερη όλων. Η δυναμική λοκαντιέρα μόλις αντικρίζει τον Σέργιο αναγνωρίζει στο πρόσωπο του τον πραγματικό και απόλυτο έρωτα…. Ο Σέργιος που έχει έρθει στην Ελλάδα για να προγραμματίσει την επιστροφή της Λέγκω Βαρβαρέσου, σαγηνεύεται από την πληθωρική προσωπικότητα της Κοραλίας. Έτσι η λοκάντα μαζί με τα υπόλοιπα πρόσωπα που στεγάζονται σ’αυτή θα γίνει για τον αναγνώστη ο πρώτος χώρος στον οποίο θα δράσουν οι ήρωες της Λαπατάς, η αφήγηση της οποίας θα μας μεταφέρει αυτούσιο και παραστατικό το κλίμα της εποχής….

       Στην λοκάντα θα μείνουμε μέχρι και την άνοιξη του 1836. η Λέγκω Βαραβαρέσου θα επιστρέψει μετά από είκοσι χρόνια φυγής στην γενέτειρα της και τότε και εμείς θα μεταφερθούμε μαζί της στο αρχοντικό που θα στεγάσει την ηρωίδα μας, στο πρόσωπο της οποίας η συγγραφέας έχει συγκεντρώσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θυμίζουν Ελλάδα: δυναμισμός, ηρωισμός, περηφάνια, αξιοπρέπεια μα πάνω από όλα θυσία. Είκοσι χρόνια μετά από την μεγάλη της θυσία για την σωτηρία του πολυαγαπημένου της πατέρα το μίσος και η εκδίκηση που τροφοδότησαν όλα αυτά τα χρόνια την επιστροφή της θα την οδηγήσουν στις οδυνηρές θύμισες του παρελθόντος αλλά κυρίως στην αυτογνωσία του παρόντος και στην λύτρωση της…

Συζητώντας με την συγγραφέα Βασιλική Λεβεντάκη!

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της πονήματος η συγγραφέας Βασιλική Λεβεντάκη απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει με τον δικό της τρόπο το τρίτο της βιβλίο, το «Τρέξε στον επόμενο σταθμό», το οποίο και θα κυκλοφορήσει τις τελευταίες μέρες του Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Λιβάνη. 

Την ευχαριστώ θερμότατα που διέθεσε τον πολύτιμο χρόνο  της για να μου παραχωρήσει την παρούσα συνέντευξη!  

Απολαύστε την λοιπόν και μάθετε πρώτοι κάποια στοιχεία του «Τρέξε στον επόμενο σταθμό» !

1.Το τρίτο βιβλίο σας θα κυκλοφορήσει στα τέλη Φεβρουαρίου από τις εκδόσεις Λιβάνη με τίτλο «Τρέχα στον επόμενο σταθμό»! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές αλλά και για τη φιλοξενία!!! ΤΡΕΞΕ ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΤΑΘΜΟ, ένα σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα με καταιγιστική δράση, ένταση, μυστήριο, συνεχείς εξελίξεις και πολλές ανατροπές. Μια ιστορία που εξελίσσεται στους δρόμους της Ζυρίχης και έχει μοναδικό σκοπό και στόχο να καθηλώσει τον αναγνώστη από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα. 

2. Ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου; 

Μια εικόνα έγινε και πάλι η αφορμή για να στηθεί ολόκληρη η ιστορία του Τρέξε στον Επόμενο Σταθμό. Μια εικόνα, συγκεκριμένα η πρώτη σκηνή του βιβλίου, που γέννησε η φαντασία κατά την πρώτη πρώτη επίσκεψη μου στο σταθμό τρένων του Κίλχμπεργκ. 

3. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ‘’παραλάβουμε’’;

Στην αστυνομική λογοτεχνία κρύβεται, τις περισσότερες φορές, κάποιο κοινωνικό μήνυμα που ο συγγραφέας επιθυμεί να μεταφέρει στο αναγνωστικό κοινό. Και στα δύο προηγούμενα μυθιστορήματα μου, όπως ακριβώς και στο Τρέξε στον Επόμενο Σταθμό, υπάρχει σαφές κοινωνικό μήνυμα, που δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω, μιας και είναι άμεσα συνδεδεμένο με την πλοκή της υπόθεσης.

4. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Η φόνισσα-Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

      «Η Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη γράφτηκε το 1903 και δημοσιεύτηκε αποσπασματικά από τον Ιανουάριο ως τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς στο περιοδικό «Παναθήναια» έχοντας ως υπότιτλο το «κοινωνικόν μυθιστόρημα». Είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα και θεωρείται κορυφαίο βιβλίο της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας για την πρωτοπορία του θέματος, τα ηθογραφικά στοιχεία του που απεικονίζουν επιτυχώς την εποχή καθώς και την ψυχογράφηση και σκιαγράφηση των ηρώων του και κυρίως της κεντρικής ηρωίδας, της Φραγκογιαννούς.

       
     Η Φραγκογιαννού είναι μια γυναίκα εξήντα ετών η οποία έζησε μια ζωή μέσα στην φτώχεια, στην βιοπάλη και στην δουλεία, αφού, όπως λέει και η ίδια, μια ζωή υπηρετούσε πρώτα τον πατέρα της, μετέπειτα τον άντρα της, τα παιδιά της και τώρα τα εγγόνια της. Ο νους της Φραγκογιαννούς ψηλώνει μετά από δέκα μέρες συνεχούς αγρυπνίας δίπλα στην κούνια της νεογέννητης ασθενικιάς εγγονής της. Δίπλα στο κοριτσάκι που ψυχομαχά, η γραία Χαδούλα αναλογίζετε την ζωή της: την μικρή προίκα που έδωσε ο πατέρας της με αποτέλεσμα να πάρει έναν ανάξιο γαμπρό και να κάνει έναν γάμο που την βούτηξε στην φτώχεια, τις γέννες των εφτά παιδιών, τον αγώνα της για να αυγατίσει την μικρή περιουσία της οικογένειας και την προσπάθεια να προικίσει και η ίδια την μία από τις τρεις της κόρες. Στο τέλος των αναδρομικών της σκέψεων καταλήγει στο συμπέρασμα πως τα θηλυκά μόνο βάσανα δίνουν στις οικογένειες…. και η ζωή μόνο πίκρες, προίκα και στερήσεις τις φυλά. Και τότε η φόνισσα ξυπνά μέσα της και αποδίδει δικαιοσύνη… γιατί για το αρρωστημένο της μυαλό το να δολοφονήσει μια θυγατέρα αυτό είναι: δικαιοσύνη. 

  Η αρχή γίνεται με την ίδια της την εγγόνα. τα δάχτυλα της σαν άλλη μέγγενη σφίγγουν το λιλιπούτειο λαιμουδάκι του μωρού και του στερούν τη ζωή. Ο θάνατος του θεωρείται φυσιολογικός και κανείς δεν υποπτεύεται την Φραγκογιαννού, αν και η κόρη της, η μητέρα του παιδιού, παρατήρησε στο λαιμό του βρέφους μικρές μελανιές. Η πρώτη δολοφονία λοιπόν έχει συντελεστεί. θα ακολουθήσουν και άλλες δυο μέχρι οι αρχές να συνδυάσουν τους απρόσμενους θανάτους των κοριτσιών με το πρόσωπο της Φραγκογιαννούς.

     Τότε, οι τατικοί θα την πάρουν στο κατόπι. Η φόνισσα που νιώθει να στενεύει όλο και περισσότερο ο κλοιός γύρω της τρέχει στο βουνό για να γλυτώσει την σύλληψη και την φυλάκιση. Τρέχει, ανεβαίνει βράχους, παίρνει ξεχασμένα μονοπάτια….

     Η τραγωδία αυτή φτάνει στο τέλος της με ειρωνικό, ρεαλιστικό και λυτρωτικό θα έλεγα τρόπο για τον αναγνώστη. Στο μεταίχμιο της θεϊκής και ανθρώπινης δικαίωσης η Φραγκογιαννού πνίγεται εν τέλει όπως και τα θύματά της….

Το Δωμάτιο-Ema Donoghue

   «Το Δωμάτιο» είναι ένα συγκλονιστικό, καθηλωτικό και σοκαριστικό βιβλίο, στο οποίο ο πεντάχρονος αφηγητής του, ο Τζακ, μας εξιστορεί την ζωή την δική του και της Μαμάς του, όντες έγκλειστοι στο Δωμάτιο των δώδεκα μόλις τετραγωνικών μέτρων.

     Η αφήγηση του ξεκινά την ημέρα των πέμπτων γενεθλίων του και μέσα από τον αθώο λόγου του ξετυλίγεται σιγά σιγά μια τραγωδία που στοιχειώνει τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας φράση της συγγραφέως.

     Ο Τζακ και η Μαμά ζουν στο Δωμάτιο έχοντας ένα Κρεβάτι, μια Ντουλάπα, μια Τηλεόραση, έναν Φεγγίτη και μια Πόρτα που την ανοίγει και την κλείνει μόνο ο ΣαταΝίκ, ο οποίος έρχεται στο Δωμάτιο την νύχτα φέρνοντας μαζί του κάποια από τα πράγματα που ζητά η Μαμά και ένα Κυριακάτικο Δώρο…. για τον Τζακ αυτός είναι ο κόσμος, άλλωστε η Μαμά τού έχει πει πως αυτός είναι ο Κόσμος και πως ότι βλέπουν από τον Φεγγίτη και την Τηλεόραση είναι το Διάστημα. για την Μαμά πάλι είναι η φυλακή και το μέρος που για εφτά ολόκληρα χρόνια κρατάτε έγκλειστη από τον άνθρωπο που την απήγαγε στα δεκαεννιά της βιώνοντας τους κατ’ εξακολούθηση βιασμούς του.

     Στα πέντε του λοιπόν η Μαμά αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να ανατρέψει αυτόν τον κόσμο μες στο μυαλουδάκι του και να προσπαθήσει να βγάλει τον γιο της έξω από το κολαστήριο της, και λέω κολαστήριο της και όχι κολαστήριο τους μιας και για τον Τζακ δεν είναι κάτι τέτοιο καθώς η Μαμά έχει εφεύρει για χάρη του δραστηριότητες που γεμίζουν τις ατελείωτες ώρες εγκλεισμού και κάνουν τον γιο της ευτυχισμένο και ιδιαίτερα ευφυή: βλέπει τηλεόραση τόσο όσο να μην του κάψει τον εγκέφαλο, διαβάζουν μαζί τα πέντε παραμύθια που ο ΣαταΝίκ τους έχει δώσει, κάνουν στίβο παρόλο που ο χώρος είναι τόσο περιορισμένος, τραγουδούν, ρημάρουν, φτιάχνουν λέξεις. Αυτά την ημέρα. Γιατί την νύχτα, είπαμε, ο ΣαταΝίκ έρχεται, ο Τζακ μπαίνει στην Ντουλάπα, κοιμάται ή κάνει πως κοιμάται, και το Κρεβάτι αρχίζει και χτυπά ρυθμικά….

      Όλο αυτό το σκηνικό η Μαμά, και μετά την τελευταία τους μάλιστα τιμωρία, να τους αφήσει δηλαδή για τρεις ολόκληρες μέρες χωρίς ρεύμα, θέλει και πρέπει να το ανατρέψει. Ο Τζακ, όσο και να του μιλά για το Έξω, για τον κόσμο που υπάρχει πίσω από τον μονωμένο Τοίχο, για τα βουνά, τα δέντρα, τους ανθρώπους, για την γιαγιά, τον παππού και τον θείο Πολ, που αν και δεν γνωρίζουν την ύπαρξη του, εκείνοι βρίσκονται στο Έξω και αποτελούν ένα μέρος του, δεν μπορεί να αντιληφθεί την ανάγκη της Μαμάς για Απόδραση. Όμως ο Τζακ είναι ο φοβαίος ήρωας της, ο φοβισμένος και γενναίος παράλληλα ήρωάς της, και ως τέτοιος θα εκτελέσει το σχέδιο της Απόδρασης με γενναιότητα και θα χαρίσει στην Μαμά την ελευθερία…. και στον εαυτό του τον Έξω κόσμο, έναν κόσμο που μεταξύ των άλλων θα τον μπερδέψει πολύ…..

Το ρόδο της Τοσκανης-Alexandra Belinda

      «Το ρόδο της Τοσκάνης» είναι ένα βιβλίο εποχής στο οποίο ο έρωτας, ο ρομαντισμός, το μυστήριο και η Ιστορία συνδυάζονται άψογα από την Alexandra Belinda δημιουργώντας ένα κείμενο που καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα του.

      Η ιστορία ξεκινά στην Φλωρεντία του 1914 και, παίρνοντάς μας από το χέρι, μάς περιδιαβαίνει στην φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, στην αντίσταση των παρτιζάνων καθώς και στην βίλα Σκαρφιότι, το μέρος δηλαδή που για τριάντα χρόνια κράτησε καλά κρυμμένο το μυστικό της καταγωγής της Ρόζας Μπελόκι, της κεντρικής ηρωίδας του βιβλίου.

     Τον Δεκέμβριο του 1914 ένα βρέφος εγκαταλείπεται από έναν άγνωστο στο μοναστήρι Σάντο Σπιρίτο στην Φλωρεντία. Η καταγωγή του αποτελεί μυστήριο καθώς το μόνο που υπήρχε επάνω του ήταν ένα κλειδί-φυλακτό^.  δεν το συνόδευε ούτε ένα όνομα, ούτε μια ιστορία….  Οι μοναχές, και ιδιαίτερα η αδερφή Μανταλένα, θα περιθάλψουν την Ρόζα, όπως την ονόμασαν, και θα της προσφέρουν απλόχερα ασφάλεια, μόρφωση και κυρίως αγάπη. Η Ρόζα, που αγαπά τις γλώσσες και την μουσική, θα παραμείνει στο μοναστήρι έως και τα δεκαπέντε της, ως και την στιγμή δηλαδή που θα επιλέγει από τον μαρκήσιο Σκαρφιότι για κουβερνάντα της κόρης του Κλημεντίνης

     Τότε η Ρόζα θα αφήσει για πρώτη φορά την ασφάλεια του μοναστηριού και θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ζωή…. την ζωή που της φυλάσσει στιγμές δύσκολες, αινιγματικές, βίαιες, ανθρώπινες και γεμάτες έρωτα και σαγήνη... Από την πρώτη στιγμή που θα αντικρίσει την βίλα Σκαρφιότι νιώθει πως αυτό το οίκημα έχει παίξει στο παρελθόν αλλά κυρίως πως θα παίξει στο μέλλον σημαντικό ρόλο στην ζωή της. Και πράγματι έτσι θα γίνει μιας και σ’ αυτό το επιβλητικό και μυστηριώδες κτήριο ο φασισμός, η φυλάκιση, η βία, ο ναζισμός, η παράνοια του πολέμου, ο έρωτας, η θυσία και η αλήθεια θα είναι εκεί για να οδηγήσουν την Ρόζα Μπελόκι και τους αναγνώστες στην πολυπόθητη λύτρωση των τελευταίων σελίδων….

     «Το ρόδο της Τοσκάνης» με έκανε ακόμα και τις στιγμές που βρισκόταν κλειστό στο κομοδίνο μου να το σκέφτομαι και να θέλω να τρέξω να το ανοίξω και να συναντήσω ξανά τους άρτιους ήρωές του και την ενδιαφέρουσα και αινιγματική υπόθεσή του. Αυτό και μόνο αποδεικνύει, για εμένα, πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο!

Συζητώντας με την συγγραφέα Ιουλία Ιωάννου!

     Η συγγραφέας Ιουλία Ιωάννου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει μέσω των ενδιαφέρων απαντήσεων της το έργο της και ένα κομμάτι της προσωπικότητάς της. Την ευχαριστώ θερμά που δέχτηκε να μου παραχωρήσει την ακόλουθη συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά.

     Απολαύστε την… και γνωρίστε λίγο περισσότερο την συγγραφέα και άνθρωπο Ιουλία Ιωάννου!

1. Εδώ και οχτώ μήνες το βιβλίο σας «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα» κατέχει μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να συνεχίσει ανεμπόδιστα το αναγνωστικό του ταξίδι, θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό. Δυο λόγια τα οποία δεν έχουν ειπωθεί ακόμη και θα θέλατε, πολύ, να ακουστούν. 

Πέρασαν πράγματι οχτώ μήνες από τη στιγμή που κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο, και μάλιστα εκδόθηκε τη μέρα των γενεθλίων μου, στις 27 Μαΐου!

Εγώ βέβαια το πήρα την αμέσως επόμενη μέρα, καθώς το περίμενα στο Αγρίνιο που κατοικώ και ήταν το ωραιότερο δώρο που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα μου κάνει κάποιος!

Δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα από το βλέπεις τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται… και για μένα ήταν όνειρο ζωής να καταφέρω να γράψω κάποτε ένα βιβλίο, δεν το τολμούσα όμως. Μου αρκούσε να γράφω μικρά διηγήματα, αυτοτελείς ιστορίες, που όμως ακόμη και σε μία σελίδα να ήταν έκρυβαν μέσα τους ολόκληρη τη ζωή των πρωταγωνιστών!

Το Έτσι ξαφνικά γράφτηκε σε χρόνο ρεκόρ… μέσα σε σαράντα μέρες βγήκε από μέσα μου μια ιστορία που αγνοούσα την εξέλιξή της κάθε φορά που καθόμουν να γράψω, ακόμη και τώρα απορώ πώς έγινε κάτι τέτοιο…

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα»; 

Το ερέθισμα ήταν αυτή ακριβώς η ιστορία που περιγράφει… το ότι δηλαδή ένα δεκατετράχρονο κορίτσι το παντρέψανε και το στείλανε με έναν άγνωστο άντρα στην άλλη άκρη του κόσμου… ήταν ένα γεγονός που πάντα κουβαλούσα μέσα μου, γιατί είναι αληθινό… το έζησα… είναι η ιστορία μιας γνωστής μου, που όμως, καμία σχέση δεν έχει με όσα η δική μου φαντασία έπλασε στην πορεία της διήγησης… εκείνη πέρασε πολύ χειρότερα!

3. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ''ταλαιπώρησε'', είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Όλοι οι ήρωες ενός βιβλίου έχουν πρόσωπο, έχουν αισθήματα, τους δημιουργείς έχοντας κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους στο μυαλό σου την ώρα που γράφεις για τη ζωή τους…

Η Έλενα είναι η προσωποποίηση της δύναμης, της ψυχής που αντέχει και προχωράει, που δεν το βάζει κάτω ακόμη και στις χειρότερες δυσκολίες που φέρνει η ζωή στο δρόμο της…

Ο Βασίλης είναι ένας σπάνιος χαρακτήρας, αληθινός, ξέρει να αγαπάει με όλη του την καρδιά, ξέρει να συγχωρεί, κάτι που δυστυχώς, δεν συναντάς εύκολα, ειδικά σε άντρες!

Ο Πέτρος είναι ο έρωτας αυτοπροσώπως!

Ο Άρης έχει όλα τα άσχημα χαρακτηριστικά που μπορεί να κουβαλάει κάποιος μέσα του, του δίνω όμως ελαφρυντικά, δικαιολογώ το γιατί έπραξε όσα έπραξε, χωρίς να παίζω το ρόλο του κριτή, ας κρίνει ο καθένας μόνος του…

Όλοι τους λοιπόν, έχουν κάτι από μένα και από όσα έχω συναντήσει στην πορεία μου έως τώρα, εγώ τους έπλασα, εγώ τους δημιούργησα, τους έκανα καλούς, άχρηστους, εκμεταλλευτές… σαν πολλούς από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει…

Δεν μπορώ γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν να ξεχωρίσω ιδιαίτερα κάποιον, ούτε να πω ότι με ταλαιπώρησαν… ξεπετάγονταν μόνα τους τα όσα έπρεπε να τους «χρεώσω»!

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που η Έλενα, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου σας, θέλει οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';