Οι «Κλεμμένες λιακάδες» της Μαρίας Παναγοπούλου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ωκεανός, είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα και όπως διαπίστωσα στις σημειώσεις τις συγγραφέως αποτελούν την συνέχεια του βιβλίου «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου». Για όσους δεν έχουν διαβάσει το πρώτο βιβλίο, όπως εγώ, οι Λιακάδες διαβάζονται αυτοτελώς καθώς στις σελίδες του συναντάμε τα εξάχρονα τότε κορίτσια, την Αέλια και τη Νεκταρία, δεκαέξι χρόνια μετά να συνεχίζουν την ζωή τους με τα γεγονότα της παιδικής τους ηλικίας να έχουν διαμορφώσει την ψυχοσύνθεσή τους και να καθοδηγούν τα βήματά τους.
Η αφήγηση ξεκινά με την ταυτόχρονη αποστολή μιας ανώνυμης επιστολής στην Αέλια και στην Νεκταρία, μια επιστολή που ξυπνά τα αναπάντητα ερωτήματα που σμίλεψαν το είναι τους και που τις οδηγεί στο Φισκάρδο εκεί όπου το παρελθόν θα ξαναζωντανέψει και θα εγκλωβίσει τις δυο κοπέλες στο σκοτεινό και μυστηριώδες σχέδιο του αποστολέα της.
Αέλια και Νεκταρία. Δύο τόσο αντίθετες κοπέλες που όμως τις ενώνει τόσο σφικτά το αόρατο νήμα του παρελθόντος. Η Αέλια, που στα έξι της αποκόβεται βίαια από την αγκαλιά της μητέρα της, της Μάικα, και οδηγείται από τον πατέρα της τον Νικήτα στον Καναδά όπου και μεγαλώνει με το αίσθημα της εγκατάλειψης να σκιάζει την αθωότητα των παιδικών της χρόνων, φτάνει στο νησί την ίδια μέρα με την πολυτάραχη Νεκταρία για να λύσει η καθεμιά τα αινίγματα της ζωής της αγνοώντας όμως και οι δυο πως η μοίρα, η αρρωστημένη εμμονή, το μυστήριο μα και ο έρωτας τις καιροφυλακτούν προκειμένου να παίξουν το δικό τους ρόλο στην ιστορία...
«Οι κλεμμένες λιακάδες» είναι ένα κείμενο στο οποίο το ενδιαφέρον μου για αυτό ως προς τη θεματολογία του είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Κι ενώ η συγγραφέας ξεκίνησε δυναμικά την αφήγηση με την επιστολή να μου κινεί το ενδιαφέρον για το ποιος και γιατί κρύβεται πίσω από αυτήν, τα κεφάλαια που ακολούθησαν και αναφέρονταν στην πολυτάραχη ζωή της Νεκταρίας με έκαναν να χάσω το ενδιαφέρον μου καθώς τα βρήκα φλύαρα και αν κρίνω από το τέλος περιττά. Φυσικά και δεν παράτησα την ανάγνωση, εκτός του ότι το κάνω σπάνια, η γραφή της Μαρίας Παναγοπούλου είναι από τα στοιχεία που με κέρδισαν καθώς είναι καλοδουλεμένη, με ωραίες εκφράσεις και μια σύγχρονη σπιρτάδα. Και ευτυχώς που δεν το άφησα μιας και το ενδιαφέρον μου επανήρθε την στιγμή που οι δυο κοπέλες εξαφανίζονται μια νύχτα βροχερή με το κείμενο να αποκτά αυτομάτως και αστυνομική χροιά. Το ενδιαφέρον κράτησε μέχρι και λίγο πριν το φινάλε, μέχρι εκεί που δίνεται η απάντηση για το ποιος και γιατί κρύβεται πίσω από την αρπαγή των κοριτσιών. Όσο για το φινάλε; Δεν ξέρω αν μ’άρεσε ή όχι η επιλογή της ηρωίδας...
Εκτός από την γραφή που προανέφερα, εξαιρετικές ήταν και οι περιγραφές του Φισκάρδου, ένιωσα την ομορφιά του και νοερά πως το επισκέφτηκα, καθώς και η χρήση της ντοπιολαλιάς, η οποία έκανε τους διαλόγους αληθοφανείς.
Διαβάστε το...! Μη ξεχνάτε πως το βιβλίο είναι υποκειμενική υπόθεση και πως αναλύεται από τον κάθε αναγνώστη με την δική του μοναδική αναγνωστική ματιά!
Βαθμολογία 3/5
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Κλεμμένες λιακάδες
Συγγραφέας: Μαρία Παναγοπούλου
Εκδ.: Ωκεανός
Ημερ.Εκδ.: Ιούνιος 2019
Σελ.: 495
Δήμητρα Κωλέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου