Το δικό μου top βιβλίων για το 2016!

       Οι μέρες και οι μήνες του 2016 πέρασαν.... Κάνοντας τον απολογισμό για την χρονιά που φεύγει, οι στιγμές ενός βιβλιόφιλου σαν κι εμένα, σαν κι εσάς, είναι, αν όχι όλες σίγουρα οι περισσότερες από αυτές, συνυφασμένες με ένα βιβλίο! Έτσι λοιπόν οι στιγμές της ζωής μου για την χρονιά που σε λίγες ημέρες θα παραχωρήσει την θέση της στο νέο έτος συνοδεύτηκαν από τους ήρωες, τους χαρακτήρες, τα συναισθήματα και τις υποθέσεις του εκάστοτε βιβλίου που επέλεξα για ανάγνωση. Κάποια από αυτά τα βιβλία, από αυτούς τους χαρακτήρες, από αυτές τις υποθέσεις μ’ άγγιξαν βαθιά και μου πρόσφεραν ανεκτίμητες στιγμές! Κάποια άλλα πάλι όχι και τόσο... Συμβαίνουν κι αυτά... 

      Στην εν λόγω ανάρτηση θα επικεντρωθούμε στα βιβλία που χαράχτηκαν στο μυαλό και κυρίως στην καρδιά μου, τα οποία και κατά κόρον ήταν και τα περισσότερα! Το top βιβλίων λοιπόν για το 2016 είναι το ακόλουθο:

1. Το «Σαν ταξιδιάρικα πουλιά» του αγαπημένου μου συγγραφέα Θοδωρή Παπαθεοδώρου, το δεύτερο δηλαδή μέρος διλογίας, στην οποία ο Έρωτας με φόντο την Ιστορία της Πόλης σαγηνεύει.

2. «Η γυναίκα του φάρου» της Πασχαλίας Τρυαλού. Αργώ να πιάσω το ύφος της συγγραφέως αλλά όταν μπω στο κλίμα τότε πραγματικά θαυμάζω την έμπνευση της κας Τραυλού. 

3. Τρία βιβλία που τοποθετούνται στην επαναστατημένη Ελλάδα! «Οι κόρες της Ελλάδας-Η επιστροφή» της Φιλομήλα Λαπατά. Εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα που μας μεταφέρει στην προεπαναστατική και επαναστατική Ελλάδα. Αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το δεύτερο μέρος της τριλογίας! Τα «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας» της Ελένης Στασινού, στο οποίο η Επανάσταση εμπνέει την συγγραφέα και τοποθετεί κάποιους από τους ήρωές της σ’αυτή την ιστορική στιγμή. Πολύ καλό! Καθώς και το «Αγγέλικα, η μαντενούτα» της Ελένης Κεκροπούλου. Η ζωή της μητέρας του Διονύσιου Σολωμού μού δημιούργησε πολλά, πολλά συναισθήματα.

4. «Η φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Το διαβάζω για δεύτερη φορά, και τότε και τώρα σοκαρίστηκα με την ένταση της γραφής.

5. «Το δωμάτιο» της Ema Donoghue και «Οι καταρράκτες των Ρόδων» της Kimberley Freeman. Δύο εξαιρετικά βιβλία ξένων συγγραφέων που με καθήλωσαν το καθένα για τους δικούς του λόγους.

6. «Τα χρόνια της χαμένης αθωότητας» της Σόφης Θεοδωρίδου! Γιατί είναι η Σόφη Θεοδωρίδου!

7. «Στο δρόμο των αρωμάτων» του Μάνθου Σκαργιώτη, το «σέρρα: Η ψυχή του Πόντου» του Γιάννη Καλπούζου και το «Άγριες θάλασσες» της Τέσυ Μπάιλα. Λογοτεχνία και Ιστορία πρωταγωνιστούν και καθηλώνουν!

Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας-Ελένη Στασινού

    Τα «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας» της Ελένης Στασινού είναι για εμένα το πρώτο μυθιστόρημα της συγγραφέως που διαβάζω και πραγματικά από τις πρώτες κιόλας σελίδες του αυτό που θαύμασα ήταν η γραφή και η ατμόσφαιρα που αυτή απέπνεε. Μια γραφή που πολλές φορές με έκανε να σκεφτώ πως διαβάζω κείμενο μεγάλου κλασσικού-διαχρονικού συγγραφέα.

     Εκτός από την γραφή που προανέφερα, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η ίδια του η υπόθεση, η οποία ξεκινά λίγα χρονιά πριν το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης και περνώντας μέσα από τα δύσμορφα μονοπάτια της Ιστορίας μας φτάνει έως και τα χρόνια της Χούντας.

  Το κείμενο χωρίζεται σε πέντε βιβλία-κεφάλαια στα οποία εξιστορούνται οι γεμάτες περιπέτειες και έρωτα ιστορίες ανθρώπων που αν και απέχουν οι ζωές τους χρόνια, αιώνες, εντούτοις ο ένας αγγίζει τον άλλο με το δικό του μοναδικό τρόπο.

     Το πρώτο βιβλίο διηγείται την ιστορία του Αλία και της Μαρίας Δρακοπούλου. Ο Αλίας, ο μικρός γιος του μπέη της αλβανικής φυλής που έδρευε στην περιοχή του Λάλα, διαφέρει από τα υπόλοιπα μέλη της φυλής του καθώς απαρνιέται την βία και την ωμότητά που τους χαρακτηρίζει. Γίνεται ένας ευαίσθητος νέος που μετά από την πρώτη του αποτυχημένη συμμετοχή στα γιουρούσια των Λαλαίων επιλέγει να γίνει γιατρός ώστε να απαλύνει τον πόνο που σπέρνει ο πατέρας του και οι συμπολίτες του. Σ’ αυτή μάλιστα την πρώτη και τελευταία του συμμετοχή σε σφαγές θα σώσει από τον βιασμό και τον θάνατο την Ειρήνη, την μετέπειτα ψυχοκόρη του Δρακόπουλου. Σε ένα τυχαίο συναπάντημα  του στην αγορά της πόλης με την Ειρήνη θα γνωρίσει την Μαρία, στα μάτια της οποίας θα γνωρίσει και τον Έρωτα, έναν έρωτα που θα τον εξαναγκάσει με το βάθος του να απαρνηθεί φυλή, θρησκεία και οικογένεια.
     Οι μήνες περνούν με τον Αλία να ιππεύει το άλογο του τις νυχτερινές ώρες κρυφά από όλους για να συναντήσει στο τέλος της διαδρομής του την αγάπη, το πάθος. Μαζί μ’ αυτόν όμως τρέχει και η Ιστορία, και η Επανάσταση. Η Πελοπόννησος φλέγεται. Το Λάλε είναι έτοιμο να πέσει στα χέρια των επαναστατών. Οι Λαλαίοι οπισθοχωρούν για να γλιτώσουν. Όλοι ακολουθούν τον μπέη τους, όλοι εκτός από το μπεόπουλο. Ο Αλίας θα ακολουθήσει αντίθετη πορεία και θα κινηθεί προς το χωριό της αγαπημένης του έχοντας στις αποσκευές του την ευχή της μάνας του, την κατάρα του πατέρα και ένα θεϊκό κόσμημα, τα οποία θα τον ακολουθούν, κυρίως τα δύο τελευταία, αυτόν και τους απογόνους του για τους επόμενους δύο αιώνες, για τα επόμενα τέσσερα κεφάλαια-βιβλία και θα κινούν τα νήματα των ιστοριών.....

Αγγέλικα η μαντενούτα-Ελένη Κεκροπούλου

     Ολοκληρώνοντας το «Σαν τα κυνηγημένα αγρίμια» της Ελένης Κεκροπούλου είχα δηλώσει στον εαυτό μου πως επιβάλλεται να διαβάσω και τα υπόλοιπα βιβλία της συγγραφέως καθώς η γραφή της με είχε κερδίσει τόσο πολύ με την εγκυρότητά της απ’ την μία και τον λυρισμό της απ’ την άλλη, που δεν μπορούσα να αρκεστώ στην ανάγνωση μόνο ενός βιβλίου της. 

     Έτσι σειρά για ανάγνωση είχε η «Αγγέλικα η μαντενούτα», ένα βιβλίο που  εκδόθηκε το 2009 και στο οποίο η μυθιστορηματική αφήγηση της ζωής της μητέρας του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού, με καθήλωσε και με κάνει να το τοποθετήσω στην λίστα των αγαπημένων πλέον αναγνωσμάτων καθώς και την συγγραφέα του στους αγαπημένους, για εμένα, συγγραφείς! 

  Στις σελίδες του «Αγγέλικα η μαντενούτα» λοιπόν η Ελένη Κεκροπούλου μετά από δωδεκάχρονη και ενδελεχή έρευνα αποτυπώνει την πονεμένη και δύσκολη ιστορία της Αγγέλικας Νίκλη, της Αγγέλικας της μαντενούτας.....

     Ο πατέρας της Αγγέλικας, ένας πάμφτωχος Μωραΐτης, στα δεκατρία της, πουλά την κόρη του στον Κόντε Νικόλαο Σαλαμόν.  Ο άρχοντας του ταμπάκου την βάζει στο σπίτι του ως δούλα και μέσα σε διάστημα μόλις ενός μήνα δεν διστάζει να φανερώσει τις πραγματικές του προθέσεις, να την μετατρέψει δηλαδή σε μαντενούτα, σε παλλακίδα. 

     Η δεκατριάχρονη Αγγέλικα γίνεται το ερωτικό παιχνίδι του εξηντάχρονου Κόντε, ο οποίος την ερωτεύεται και την σπιτώνει στο αρχοντικό του, όπου και θα του φέρει στον κόσμο γιους που η κοινωνία θα τους αποκαλεί για χρόνια μούλους. Το πρώτο από αυτά είναι ο Διονύσιος Σολωμός.... ακολουθεί ο Δημήτριος..... λίγα χρόνια μετά ο Κόντε πεθαίνει. Μια μέρα πριν πεθάνει στεφανώνεται την μαντενούτα, η οποία διαπιστώνει πως είναι για άλλη μια φορά έγκυος....

     Μετά τον θάνατο του Κόντε η κηδεμονία του οχτάχρονου Νιόνιου και του μικρότερου αδερφού του Δημήτρη περνά στα χέρια των επιτρόπων, οι οποίοι για δικό τους και μόνο οικονομικό όφελος, πείθουν την Αγγέλικα να μην αποκαλύψει πως το παιδί που έρχεται είναι ένα ακόμη τέκνο του εκλιπόντος και να απομακρυνθεί από τις ζωές των δυο παιδιών της....

     Τα χρόνια περνούν... Κι ενώ ο τρυφερός Νιόνιος που πάντα αποζητούσε το χάδι της μάνας, που οι φιλάργυρες ενέργειες των επιτρόπων τόσο άκαρδα του το στέρησαν, μεταβάλλεται στον Διονύσιο Σολωμό των επαναστατημένων Ελλήνων και ο Δημήτριος σε μια εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα του Τζάντε, ο Ιωάννης, ο τρίτος γιος του Κόντε μαθαίνει την αληθινή του καταγωγή και αρχίζει τον δικαστικό του αγώνα για να πάρει πίσω το όνομα και την περιουσία που δικαιούται.

      Τα τρία αδέρφια έρχονται σε ρήξη και στις δίκες που θα ακολουθήσουν η Αγγέλικα θα βρεθεί στη μέση όπου θα υπερασπιστεί με άδολο τρόπο το δίκιο και θα φωτίσει άγνωστες πτυχές της ιστορίας της μαντενούτας.....

Συζητώντας με την συγγραφέα Τζένη Μανάκη!

     Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου η συγγραφέας Τζένη Μανάκη απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, «Την σκιά της αμφιβολίας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ! 

     Την ευχαριστώ θερμά που διέθεσε στιγμές από τον πολύτιμο χρόνο της για να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη.

     Διαβάστε την λοιπόν.... και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της Τζένης Μανάκη!  

1. Το νέο σας πόνημα, το «Η σκιά της αμφιβολίας», κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Πρόκειται για μία πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενός άντρα και μιας γυναίκας που κάποτε αγαπήθηκαν- με τον τρόπο του ο καθένας. Αυτός ο έρωτας είναι ο πυρήνας της μυθοπλασίας και η αφορμή που πήρα να αναλύσω, με συχνές καταβυθίσεις στον ψυχικό τους κόσμο, χωρίς αυτό να είναι αυτοσκοπός, τα σημαντικά της ζωής και των συναισθημάτων τους, ώστε να έχει ο αναγνώστης την απολαυστική αγωνία της δράσης και της εξέλιξης των γεγονότων, που διατρέχουν κάποιες δεκαετίες, 

Προσπάθησα να εστιάσω στη συνείδηση των ηρώων, στα συναισθήματα και τον ρυθμό των αναμνήσεών τους, στις ενδόμυχες σκέψεις και στην προσωπική τους ενδοσκόπηση, μέσα από την παράθεση των βιωματικών τους εμπειριών, με μία εξουθενωτική προσέγγιση σε κάποια σημεία της αφήγησης. Να φέρω προ οφθαλμών των αναγνωστών τις μεταλλάξεις  των προσωπικοτήτων τους, και τα προσωπεία που έχουν ''ενδυθεί'' για να αντιμετωπίσουν τις  καταστάσεις που έχει επιφέρει ο χρόνος, το ανθρώπινο περιβάλλον, οι κοινωνικοί  και εργασιακοί καταναγκασμοί, οι προσωπικές εμμονές, οι αμφιβολίες για το σωστό ή το λάθος.

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Οι μάσκες. Αυτές που όλοι σχεδόν οι άνθρωποι  φέρουν σε συνάρτηση με το κάθε πρόσωπο ή κατάσταση που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Ακούγεται κάπως Πιραντελικό, αν και δεν ήταν πρώτος ο Πιραντέλο που μίλησε για την πολλαπλότητα  των προσώπων κάθε ανθρώπου. Λοιπόν, αυτό το θέμα με απασχολεί χρόνια και ήθελα να το εκφράσω μέσα από έναν μύθο,  σαγηνευτικό για τον αναγνώστη. Αλλά και για προσωπική κατανάλωση. Να αντιληφθώ σε βάθος αυτή την ''αναγκαιότητα'' των μεταλλάξεων σε σχέση με συναισθήματα και γεγονότα.  Ίσως ακούγεται βαρύγδουπο, γιατί πιστεύω, ότι  όλα αυτά περισσότερο υποφώσκουν, για τον προσεκτικό αναγνώστη, καθώς προχωρά ή δράση,  μ’ ένα κείμενο που κυλάει.  

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ''ταλαιπώρησε'', είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Τους αγαπώ σχεδόν όλους. Είναι σαν να έζησα μαζί τους όλο το χρονικό διάστημα   που έγραφα το βιβλίο μέχρι το τέλος του, κι ας τους κατέκρινα για ορισμένες συμπεριφορές τους. Από τους δύο κεντρικούς θα έλεγα ότι προτιμώ τον Γιάννο. Είμαι κάπως περισσότερο κοντά του από άποψη ενδιαφερόντων. Με ''ταλαιπώρησε'' ψυχικά η Ειρήνη με την εμμονή στις εμμονές της και με την αγωνία να προσεγγίσω τις αντιδράσεις ενός εξαρτημένου ατόμου.

   

4. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του νέου βιβλίου σας, θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Να δίνουμε μεγαλύτερο χώρο στην αγάπη. Να ζούμε για τον εαυτό μας και για τους αγαπημένους μας  και όχι για τις κοινωνικές συμβάσεις.  Να έχουμε το θάρρος να φεύγουμε από τις ''τοξικές'' σχέσεις, να προχωρούμε με όσο γίνεται λιγότερες αμφιβολίες σ’ αυτήν την υπέροχα ''άθλια'' ζωή!

Τραγούδι δίχως λόγια-Φανή Πανταζή

     Η Στεφανία μεγαλώνει με την μητέρα και τον αδερφό της Δημήτρη μέσα σε ένα κλίμα γεμάτο αγάπη και τρυφερότητα, που το μόνο που το επισκιάζει είναι το αίσθημα εγκατάλειψης από την φευγάτη συμπεριφορά χρόνων του πατέρα της. Μεγαλώνει και γίνεται ένα ευγενικό, συγκαταβατικό και γεμάτο όνειρα για το μέλλον της παιδί. Το βασικό από αυτά τα όνειρα, είναι να γίνει τραγουδίστρια. Και θα γίνει χάρις το πείσμα, την στήριξη της οικογένειάς της, την βοήθεια του δασκάλου μουσικής Στέλιου Ιακώβου αλλά κυρίως του σπάνιου ταλέντου της. 

     Στα δεκαοχτώ της θα πείσει με την δύναμη της λυρικής της φωνής τον μεγαλοσυνθέτη της εποχής Παξινό και θα βγάλει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, η οποία θα την καθιερώσει στο χώρο της μουσικής. Συναυλιακοί χώροι και ραδιοφωνικά κύματα φιλοξενούν με χαρά την ντελικάτη φωνή της πρωτοεμφνιζόμενης τραγουδίστριας Στεφανίας Βεργέτης. διθυραμβικές κριτικές γράφονται για το άστρο της. 

       Τα πρώτα της βήματα στο χώρο θα συνοδευτούν φυσικά και από τον Έρωτα. Στο πρόσωπο του στιχουργού Μάριου Ληναίου, η Στεφανία θα δει αυτό που πάντα ζητά μια νεαρή γυναίκα, έναν έρωτα που να της ξυπνήσει τις επιθυμίες του κορμιού και να της πλημμυρίσει την καρδιά με τρυφερά αισθήματα αγάπης. Ο Μάριος, αφού ξεπεράσει τις αρχικές του επιφυλάξεις καθώς την περνά δεκαπέντε σχεδόν χρόνια, κάνει σχέση μαζί της και ζουν την απόλυτη ευτυχία. Μέσα σε σύντομο σχετικά διάστημα παντρεύονται και δημιουργούν την  οικογένειά τους. 

     Όλα κυλούν αρμονικά: η καριέρα της Στεφανίας είναι στο απόγειο της, η σχέση της με τον Μάριο πάντα δυνατή ενώ η κόρη που έχει αποκτήσει είναι εκεί και της χαρίζει ζεστασιά με το κάθε χαμόγελό της. 

     Όλα αυτά όμως μέχρι τη στιγμή που το σπυρί της απληστίας και της ζήλιας που έτρεφε μέσα της για κάθε ανταγωνίστριά της θα σπάσει και θα μολύνει την ψυχική της ισορροπία και τους οικείους της. 

     Τα κεκτημένα της Στεφανίας σιγά σιγά θα χαθούν.... Οι ισορροπίες θα διασαλευτούν ... Η ζήλια για την κάθε νέα τραγουδίστρια που βγαίνει στο μουσικό στερέωμα και η απληστία να κατέχει εκείνη πάντα την κορυφή στον επαγγελματικό της χώρο θα πάρουν τα ηνία στη ζωή της.... και θα την οδηγήσουν σε κακοτράχαλα μονοπάτια, μονοπάτια που θα τσακίσουν το σώμα και κυρίως την ψυχή της.... 

Άγριες θάλασσες-Τέσυ Μπάιλα

    Οι «Άγριες θάλασσες» της αγαπημένης συγγραφέως Τέσυ Μπάιλα περνούν μέσα από τα άγρια κύματα της Ιστορίας και μας σαγηνεύουν με το σαρωτικό λίκνισμα τους. περνούν μέσα από τα αιγαιοπελαγίτικα νερά αναβλύζοντας μόρια περηφάνιας και αρχοντιάς για τον λαό μας, μόρια που ‘’δροσίζουν’’ την ψυχή μας!

     Στο εν λόγω βιβλίο η πένα της συγγραφέως καταπιάνεται, όπως αναφέρει στον πρόλογο της, στην αποτύπωση της ζωής και της πορείας ενός ανώνυμου ήρωα, του Σαμιώτη καπετάνιου Μιλτιάδη Χούμα, ενός ήρωα που δεν ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας της συγγραφέως αλλά υπήρξε πρόσωπο υπαρκτό!

     Ο Μιλτιάδης από τους πρώτους κιόλας μήνες της Κατοχής δίνει στην υπηρεσία της αντιστασιακής οργάνωσης ΜΙ 9, η οποία έκανε αποστολές με σκοπό την απομάκρυνση εγκλωβισμένων συμμάχων από την κατεχόμενη Ελλάδα με προορισμό την Αίγυπτο και την συνέχιση του αγώνα εκεί, το καΐκι του. Ο κάπτεν Μίλτος, ο περήφανος, ο δωρικός και ατρόμητος κάπτεν Μίλτος, κερδίζει την εμπιστοσύνη του ιδρυτή της οργάνωσης, του Μάικλ Πάρης, από την πρώτη κιόλας αποστολή. Από τότε σε κάθε ριψοκίνδυνη επιχείρηση ο Πάρης θα καλεί τον Σαμιώτη καπετάνιο και εκείνος με τη σειρά του θα ανταποκρίνεται με το αίσθημα του χρέους προς την πατρίδα και την ελευθερία της να κατακλύζει κάθε ικμάδα της ψυχής του. 

     Οι επιχειρήσεις διαδέχονται η μία την άλλη. ανάμεσα σ’ αυτές η απομάκρυνση του μοναδικού επιζώντα από το βυθισμένο υποβρύχιο Περσεύς, του Τζόν Κειπς, ο οποίος για δεκαοχτώ ολόκληρους μήνες παρέμενε εγκλωβισμένος στο νησί της Κεφαλονιάς, στο νησί των αλτρουιστών κατοίκων του (πραγματικά γεγονότα).

     Και κάπου εκεί φυσικά και ο έρωτας.... Ο έρωτας που τον κράτησε όρθιο στην λαγουδέρα να πολεμά την δίνη των εποχών ώστε να συμβάλλει κι αυτός από το δικό του μετερίζι στην διαμόρφωση της Ιστορίας, όπως τόσοι και τόσοι ανώνυμοι λησμονημένοι ήρωες της....

Συζητώντας με την συγγραφέα Κλαίρη Θεοδώρου!

    Η Κλαίρη Θεοδώρου, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της πονήματος, απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει την «Αποικία της λήθης», η οποία και κυκλοφορεί ήδη από τις 6 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

   Την ευχαριστώ θερμά για την παραχώρηση της παρούσας συνέντευξης, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά.

      Απολαύστε την…. και γνωρίστε λίγο παραπάνω την άνθρωπο και συγγραφέα Κλαίρη Θεοδώρου!

1. Από τις 6 Οκτωβρίου το νέο σας πόνημα,  «Η αποικία της λήθης», απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Στο επίκεντρο του βιβλίου «Η Αποικία της Λήθης» βρίσκεται το Ψυχιατρείο της Λέρου ή αλλιώς η «Αποικία Ψυχοπαθών Λέρου», όπως ήταν η ονομασία του Θεραπευτηρίου κατά την ίδρυσή του, καθώς και η κοινή πρακτική που υπήρχε να καταλήγουν εκεί άνθρωποι ξεχασμένοι από τους πάντες, άτομα που δεν αντιμετώπιζαν κανένα ψυχιατρικό πρόβλημα, αλλά που ήταν απλά ανεπιθύμητα στην ίδια την οικογένειά τους. Επρόκειτο για απόκληρους, κοινωνικά στιγματισμένους – κλέφτες, επιληπτικούς, βαριά σωματικά ανάπηρους – που η ντροπή που προκαλούσαν στις οικογένειες του ήταν τέτοια, που επέβαλε την αποπομπή τους όσο πιο μακριά γινόταν, κάπου που να μη τους έβρισκε ποτέ κανείς, στη Λέρο. Παράλληλα το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία μιας οικογένειας από τη Ρόδο, που η μοίρα και το ριζικό της εμπλέκεται με τον μελανό κόσμο της «Αποικίας».  Βαριά οικογενειακά μυστικά και ανίερα ερωτικά πάθη καθιστούν τη σχέση της Έλλης, της πρωταγωνίστριας του βιβλίου, με τον πατέρα της εξαιρετικά δυσλειτουργική. Μετά το θάνατο του δεύτερου ξεκινά λοιπόν για την Έλλη ένα ταξίδι αναζήτησης: της αλήθειας και της πραγματικής οικογενειακής της ιστορίας. Γιατί μονάχα γνωρίζοντας το παρελθόν, μπορεί να σταθεί στα πόδια της στο παρόν και να σχεδιάσει το μέλλον.

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Συνδυασμός δύο ερεθισμάτων με οδήγησαν στη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Αρχικά μια παλιά, ασπρόμαυρη, γαμήλια φωτογραφία, που τυχαία ανακάλυψα, καθώς ήταν εσκεμμένα καταχωνιασμένη σε κάποια ντουλάπα στο πατρικό σπίτι του παππού μου στο χωριό. Στη φωτογραφία αυτή απεικονιζόταν ένα νιόπαντρο νεαρό ζευγάρι – η αδερφή του παππού μου νύφη, προφανώς μαζί με τον σύζυγό της –  σε μία από αυτές τις κλασσικές γαμήλιες πόζες μιας άλλης εποχής. Η γυναίκα, πανέμορφη και λαμπερή μέσα στο κατάλευκό της νυφικό χαμογελούσε ευτυχισμένη στο φακό κρεμασμένη από το μπράτσο του άντρα. Του γαμπρού η μορφή όμως ήταν εξαφανισμένη, αφού είχε καλυφθεί  όλη, μουτζουρωμένη με μαύρο ανεξίτηλο μελάνι. Ακόμα θυμάμαι πως είχα ανατριχιάσει, όταν είχα πρωτοδεί αυτήν τη φωτογραφία. Ποιο μίσος θα μπορούσε να σπρώξει έναν άνθρωπο να προβεί σε μια τέτοια κίνηση, να θελήσει τόσο πολύ να εξαφανίσει κάποιον από προσώπου γης, ώστε να νιώσει την ανάγκη να τον εξαλείψει δια παντός ακόμα και από μια γαμήλια φωτογραφία; Το δεύτερο ερέθισμα ήταν μια από τις πολλές επισκέψεις μου στη Λέρο – αυτήν τη φορά για περισσότερο χρονικό διάστημα απ’ ότι τις προηγούμενες – κατά την οποία είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με κόσμο και να γοητευτώ εκ νέου από την απίστευτη ιστορία και την ενέργεια του συγκεκριμένου τόπου και κυρίως του Κρατικού Θεραπευτηρίου Λέρου. Έτσι άρχισα να πλάθω μέσα μου το σενάριο, την ιστορία του βιβλίου αυτού συνθέτοντας αναδυόμενες μνήμες, βιώματα και πλαστές επινοήσεις και εντάσσοντάς τα, μετά την επίσκεψή μου αυτή στη Λέρο στο κατάλληλο, κατά τη γνώμη μου, σκηνικό.

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Η σύγκρια-Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη

     «Η σύγκρια» της Γιολάντας Τσορώνης-Γεωργιάδη είναι ένα βιβλίο που το πρώτο στοιχείο που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν ο τίτλος του, ένας τίτλος που η λέξη σύγκρια και η σημασία της ήταν τελείως άγνωστη για εμένα. προχωρώντας στην ανάγνωση της υπόθεσης του οπισθόφυλλου και διαπιστώνοντας πως η θεματολογία του πατά σε ένα άγνωστο ηθογραφικό στοιχείο της μανιάτικης κοινωνίας, η επιθυμία μου να διαβάσω το εν λόγω βιβλίο εντάθηκε αυτοστιγμεί. 

   Ανοίγοντας και διαβάζοντας τις πρώτες περιγραφές που αναφέρονται στη γη της Μάνης, στη γη που η πέτρα, τα στοιχεία της φύσης και η περηφάνια-αρχοντιά την περικλείουν, με μαγνήτισαν και με μετέφεραν στο χώρο και στον χρόνο που οι ήρωες τοποθετούνται στο χαρτί από τη συγγραφέα.

     Στην Μέσα Μάνη των τελευταίων χρόνων του 19ου αιώνα οι κοινωνικές τάξεις διαμορφώνονται με βάση τα πόσα αγόρια έχει η κάθε οικογένεια. Τα ‘’ντουφέκια’’, όπως τα αποκαλούν, είναι αυτά που δίνουν κύρος σε κάθε πατριά καθώς τα ‘’ντουφέκια’’, και όχι τα ‘’φυληκά’’,  θα την υπερασπιστούν από τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς κινδύνους που τυχόν αντιμετωπίσει. Η τεκνοποίηση λοιπόν και δη αρσενικών είναι κατά κάποιον τρόπο ιερή αποστολή στις πατριαρχικές κοινωνίες της Μάνης. 

     Έτσι όταν η Χρύσα, η νύφη του προύχοντα Σκυλόγγονου, μετά από τέσσερα χρόνια ευτυχισμένου γάμου με τον Περγαντή δεν έχει τεκνοποιήσει ακόμη, οι φόβοι των γονιών του άντρα της πως η γενιά τους θα σβήσει εδώ όλο και αυξάνονται... Τότε, η πεθερά της Χρύσας, η Στράταινα, θα δώσει την λύση, η οποία δεν είναι άλλη από την αναβίωση του άγραφου νόμου της σύγκριας (συν+κυρία,  οι δυο κυρίες του σπιτιού.), σύμφωνα με τον οποίο μια νέα κοπέλα επιλέγεται για να αναλάβει αυτή να φέρει στον κόσμο ‘’ντουφέκια’’.

     Η Στράταινα επιλέγει μαζί με την Χρύσα για σύγκρια του Περγαντή την Αμπελία, ένα δεκαεφτάχρονο όμορφο κορίτσι που ανήκει στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Η Αμπελία θα μπει στο σπίτι της Χρύσας, και όσο κι αν φαίνεται παράταιρο στις μέρες μας, οι δυο γυναίκες θα συμβιώσουν αρμονικά καθώς η Χρύσα έχει συμβάλει με την στάση της στο να έρθει η σύγκρια στο σπιτικό της μιας και όπως κάθε γυναίκα της Μέσα Μάνης κατανοεί την επιτακτική ανάγκη των μανιατών για τεκνοποίηση.... Στο σπίτι του Περγαντή θα φωλιάσει η χαρά του ερχομού, η ανιδιοτελή αγάπη, ο πόνος του αποχωρισμού....

Α μπε μπα μπλομ-M.J.Arlidge

        Α μπε μπα μπλομ και το παιχνίδι ξεκινά. μόνο που αυτό το παιχνίδι διαφέρει κατά πολύ από το παιχνίδι των παιδικών μας χρόνων. εδώ πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι απαχθέντων ατόμων, ένα όπλο με μία μόνο σφαίρα και η επιλογή που η κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος τούς θέτει: θα  σκοτώσεις για την ελευθερία σου ή θα σκοτωθείς για την ελευθερία του άλλου; 

       Η επιθεωρήτρια Έλεν Γκρέις και η ομάδα της, όταν το πρώτο θύμα αυτού του καλοσχεδιασμένου και σατανικού σχεδίου αφήνεται ελεύθερο, καλείται να ανακαλύψει τον εγκέφαλο της παρανοϊκής αυτής ιστορίας. Η Έλεν, που είναι μια εσωστρεφής γυναίκα αλλά άψογη επαγγελματίας, πέφτει με τα μούτρα σ’αυτή την αινιγματική υπόθεση ώστε να ανακαλύψει την γυναίκα που βάζει στα τσακισμένα από την πείνα  και φυλακισμένα θύματά της το όπλο στα χέρια τους ζητώντας τους να επιλέξουν ανάμεσα στην ελευθερία ή στον θάνατο τους, στην ανθρωπιά ή στο αίσθημα της αυτοσυντήρησής τους..... Το δίλλημα μεγάλο! Θα επιλέξουν να είναι θύματα ή βγαίνοντας από το κολαστήριο τους δολοφόνοι; Ποιο θα υπερνικήσει;

   Όσο όμως τα θύματα απαγωγής, οι νεκροί και οι επιζώντες αυξάνονται τόσο η Έλεν πείθεται πως όλη αυτή η υπόθεση αγγίζει και απευθύνεται τελικά και στην ίδια. Τα στοιχεία που ένα ένα συλλέγει μας δίνουν, από την μία, το παζλ της δύσκολη παιδικής ηλικίας της και μας οδηγούν, από την άλλη, στην λύση και στην εξιχνίαση του μυστηρίου....

     Ένα αστυνομικό-ψυχολογικό θρίλερ που με καθήλωσε. Συχνά έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποια θα ήταν η δική μου αντίδραση και επιλογή αν βρισκόμουν στην θέση των θυμάτων. Το σκηνικό που ο M.J.A Arlidge τοποθετεί τους ήρωες του είναι ανατριχιαστικά παραστατικό. Η πλοκή ήταν πλούσια και ανατρεπτική κάτι που μου κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο. Οι ήρωες είχαν δουλευτεί πάρα πολύ καλά, δεν ήταν επιφανειακά δοσμένοι. ένιωθες και καταλάβαινες την ψυχοσύνθεσή τους. Ο δολοφόνος δεν δόθηκε έτσι εύκολα παρόλο που άρχισα να εικάζω από κάποια σημεία και μετά ποιος μπορεί να ήταν -και τελικά ήταν αυτός!

       Το «Α μπε μπα μπλομ» είναι ένα καλογραμμένο ευκολοδιάβαστο αστυνομικό θρίλερ που με κράτησε στην ανάγνωσή του από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα!

        Διαβάστε το....!

Βαθμολογία 5/5

Βιογραφία Συγγραφέως

Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Α μπε μπα μπλομ
Συγγραφέας: M.J. Arlidge
Μετάφραση: Σοφία Τάπα
Εκδ.: Διόπτρα
Σελ.: 389

Δήμητρα Κωλέτη

Το γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ-Kathryn Hughes

     «Το γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, είναι ένα καλογραμμένο κοινωνικό-αισθηματικό βιβλίο που το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον μέχρι και την τελευταία του σελίδα. 

    Η ιστορία του ξεκινά με την τρυφερή ερώτηση της εγγονής προς την γιαγιά της: Πως γνωριστήκατε ο παππούς κι εσύ;, η οποία και δίνει το έναυσμα να ξετυλιχθεί σιγά σιγά το κουβάρι του παρελθόντος. 

     Έτσι, μετά από αυτή την ερώτηση, θα μεταφερθούμε στο 1973 και στην ιστορία της Τίνα Κρεγκ. Η Τίνα, είναι μια εικοσιτετράχρονη παντρεμένη γυναίκα που δέχεται παθητικά την βίαιη συμπεριφορά του αλκοολικού συζύγου της. Ο γάμος της είναι γεμάτος βία, αγωνία και εξευτελισμό. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα έξοδα του νοικοκυριού η Τίνα εργάζεται σε ένα λογιστικό γραφείο και τα Σαββατοκύριακα δίνει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες της στο φιλανθρωπικό κατάστημα της γειτονιάς της κάτι που την γεμίζει ψυχικά. Σε αυτό το κατάστημα θα ανακαλύψει τυχαία στην τσέπη ενός σακακιού, που προσέφερε κάποιος για δωρεά, ένα σφραγισμένο γράμμα, ένα γράμμα που λείπει η σφραγίδα αποστολής και που όλα δείχνουν πως δεν στάλθηκε ποτέ.

    Διαβάζοντάς το θα διαπιστώσει πως πρόκειται για μια επιστολή στην οποία ο συντάκτης της ζητά συγγνώμη από την αγαπημένη του και την διαβεβαιώνει πως θα αναλάβει όλες τις ευθύνες που του αναλογούν.... Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του, η Τίνα νιώθει την ανάγκη να βρει την παραλήπτρια του και να της δώσει επιτέλους το γράμμα. ένα γράμμα που όπως νιώθει η μη ανάγνωσή του έπαιξε μοιραίο ρόλο στην ζωή του συντάκτη και του παραλήπτη του... 

     Ξεκινά να ερευνά κι ενώ φτάνει σε ένα καλό σημείο, η ζωή της θα ανατραπεί για άλλη μια φορά... Ο πόνος της απώλεια θα την παγώσει... Όταν θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της θα φτάσει στην παραλήπτρια του γράμματος και θα μας προσφέρει ένα τρυφερό φινάλε....

Συζητώντας με την συγγραφέα Έλενα Μακρυγιάνη-Βρυωνίδου! (2)

     Η συγγραφέας Έλενα Μακρυγιάννη-Βρυωνίδου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει μεταξύ άλλων το νέο της πόνημα, το «Σε μια στροφή του Καρουζέλ», το οποίο και θα κυκλοφορήσει στις 29 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Ηλίας Επιφaνίου! Την ευχαριστώ από καρδιάς που έδωσε τις απαιτούμενες στιγμές από το γεμάτο πρόγραμμά της ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη. Η συγγραφέας τιμά για δεύτερη φορά το blog κάτι που φυσικά αποτελεί μέγιστη τιμή για τις ΒιβλιοΑναφορές και εμένα προσωπικά!

     Διαβάστε, λοιπόν, την συνέντευξη και ελάτε πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Έλενας Μακρυγιάννη-Βρυωνίδου! 

1. Από τις 29 Σεπτεμβρίου το δεύτερο βιβλίο σας, το «Σε μια στροφή του Καρουζέλ» θα αποκτήσει μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

Σ’ ευχαριστώ πολύ, Δήμητρα μου, για τις ευχές σου. Με πολύ μεγάλη μου χαρά θα απαντήσω στις ερωτήσεις σου για το «Kαρουζέλ» μου.
Το βιβλίο λοιπόν ξεκινά με ένα ερώτημα. Θα μπορούσε άραγε ένα λουκέτο στην καρδιά  να μεταμορφωθεί σ ΄ ένα λουκέτο αγάπης; Αυτό θα το δούμε στην πορεία. Οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου μου,  μαγεύονται από τον χορό των αλόγων . Σημείο αναφοράς το καρουζέλ του λούνα παρκ.  Τι να ήταν αυτό που ανάγκασε την καρδιά τους να κλειδώσει;  Να ξεκλειδώνει άραγε η καρδιά; Ποιοι να είναι τούτοι οι μηχανισμοί; Η συνέχεια στο βιβλίο. 

 2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Αυτή τη φορά δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα. Ήταν μια ανάγκη εσωτερική. Σκέψεις και προβληματισμοί που έψαχναν διέξοδο και ζητούσαν απεγνωσμένα να βγουν προς τα έξω. Πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι θα ταυτιστούν με τους ήρωές μου και εύχομαι να τους βοηθήσω να δουν τη ζωή τους με έναν άλλο φακό, αυτόν της δύναμης και της αισιοδοξίας. 

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Ποιος σας ταλαιπώρησε να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; Και ποιος σας έκανε να κλάψετε μαζί του;

Σχεδόν όλοι, με λίγη περισσότερη αδυναμία στον Μιχαήλ Άγγελο και στη Φωτεινή. Δεν με ταλαιπώρησε κανείς ιδιαίτερα, ο Στάθης λιγάκι. Όσο για το ποιος με έκανε να κλάψω; Η Γιασεμή μου, ο Μιχαήλ Άγγελος και η Φωτεινή.

Το Αηδόνι-Kristin Hannah

     «Το αηδόνι» της Kristin Hannah, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, είναι ένα καθηλωτικό βιβλίο που σε μεταφέρει, μέσω της ατμοσφαιρικής και παραστατικής πένας της συγγραφέως, στην Γαλλία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου με τον ζόφο του φασισμού καθώς και την ανθρωπιά των απλών ανθρώπων-ηρώων να πρωταγωνιστούν στην κάθε σελίδα του. 

     Ήδη από την φράση που στολίζει το όμορφο εξώφυλλό του: Στον έρωτα ανακαλύπτουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε. Στον πόλεμο ανακαλύπτουμε ποιοι είμαστε πραγματικά, το ενδιαφέρον μου κεντρίστηκε (!) και εντάθηκε κάνοντάς με να μην αφήσω στιγμή από τα χέρια μου το εξαιρετικό αυτό βιβλίο. Στην φράση αυτή οι τόσο αντίθετες λέξεις -έρωτας, πόλεμος, το καλό και το κακό, το συναίσθημα και το ένστικτο της επιβίωσης- με έκανε να αναρωτηθώ ποιο θα υπερισχύσει και με ποιες θυσίες άραγε;

     Η αφήγηση του Αηδονιού θα ξεκινήσει το 1995, όταν, δηλαδή, η αφηγήτρια μας θα λάβει μια επετειακή πρόσκληση και θα βγάλει από τον πάτο του παμπάλαιου σεντουκιού της αντικείμενα του παρελθόντος. Τότε οι θύμησες θα στήσουν για άλλη μια φορά χορό στο μυαλό της και θα την μεταφέρουν -θα μας μεταφέρουν- στο Παρίσι και την Γαλλία της Γερμανικής κατοχής.

       1939... ο Χίτλερ πατά την μισητή του μπότα στις ευρωπαϊκές πόλεις. Το Παρίσι είναι έτοιμο, παρά τις ηρωικές προσπάθειες του στρατού, να πέσει. Η Ιζαμπέλ αναγκάζεται, μετά την προσταγή του αδιάφορου -όπως πιστεύει- και μέθυσου πατέρα της, να εγκαταλείψει μαζί με τους υπόλοιπους Παριζιάνους την πόλη και να μετακινηθεί στα νότια και συγκεκριμένα στο χωριό Καριβό και στην μεγάλη της αδερφή, την Βιαν. 

     Στον δρόμο για τον νότο τα πυρά του πολέμου και ο έρωτας για την δεκαεφτάχρονη Ιζαμπέλ θα διασταυρωθούν.... Ενώ περπατά προς το Καριβό το πλήθος των Παριζιάνων την βγάζει από τον κεντρικό δρόμο και την οδηγεί στο κοντινό δάσος στέλνοντάς την άθελά του στα χνάρια του έρωτα.... Η Ιζαμπέλ τότε θα γνωρίσει τον Γκαετόν, έναν νεαρό όμορφο αντάρτη που θα την σώσει το επόμενο πρωί από τις βόμβες των γερμανών που στράφηκαν κατά του άμαχου πληθυσμού, θα την οδηγήσει με ασφάλεια στο σπίτι της Βιαν και θα της χαρίσει το πρώτο της ερωτικό φιλί καθώς και την πρώτη της ερωτική απογοήτευση μιας και εκείνος θα την εγκαταλείψει μετά από αυτό... 

       Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν η βία, η φτώχεια, ο αγώνας για επιβίωση, ο φασισμός, ο ευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης και τα στρατόπεδα αιχμαλώτων θα πάρουν από το χέρι την Βιαν, τον Αντουαν, την Σοφί, την Ιζαμπέλ, τον Γκαετόν και όλη την Ευρώπη και θα τους περάσουν μέσα από την δίνη του Β’ Παγκόσμιου πολέμου.... 

        Η αφηγήτρια μας θα μας μιλήσει για όλα αυτά, κλείνοντας όμως την αφήγηση της δεν θα ξεχάσει να μας μιλήσει και για τον ηρωισμό, την ανθρωπιά, την δύναμη της αγάπης και του έρωτα που ο άνθρωπος φέρει και αναζητά αντίστοιχα σε όποια εποχή κι αν ζήσει....

Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε-Anthony Doerr

       Ένα μικρό αναγνωστικό διαμάντι το βιβλίο του Anthony Doerr με τον πρωτότυπο και αινιγματικό θα έλεγα τίτλο «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε»! 

     Η αφήγηση του ξεκινά τον Αύγουστο του 1944 με τους δύο κεντρικούς ήρωές του, την έφηβη Μαρί Λορ και το νεαρό Γερμανό στρατιώτη Βέρνερ, να παίρνουν μέρος στο πολεμικό σκηνικό της απελευθέρωσης της Βρετάνης της Γαλλίας από τις συμμαχικές δυνάμεις. Το Σαιν Μαλό φλέγεται, οι βόμβες των απελευθερωτών και των κατακτητών σκορπούν τον θάνατο. Κάπου στην πόλη, σε μια σοφίτα, η Μαρί Λορ ζητά, από το παράνομο ραδιόφωνο του θείου της, βοήθεια.... Κάπου ο εγκλωβισμένος Βέρνερ λαμβάνει στον ασύρματό του αυτό το μήνυμα... Και τότε οι δυο παράλληλες ιστορίες των ηρώων μας, που ο συγγραφέας μάς τις παρουσιάζει αναδρομικά, σ’ αυτό το σημείο θα συγκλίνουν με τρόπο αριστουργηματικό. 

        Στις αναδρομικές αφηγήσεις του συγγραφέα θα βουτήξουμε στις παιδικές ηλικίες της Μαρί Λορ και του Βέρνερ καθώς και στο πως και με ποια ψυχοσύνθεση έφτασαν στο 1944. 

     Η Μαρί Λορ ζει με τον πατέρα της στο Παρίσι κοντά στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας όπου εκείνος δουλεύει ως κλειθροποιός. Στα έξι της χάνει την όρασή της. Ο μπαμπάς της της αγοράζει βιβλία με την γραφή Μπράιγ, της γνωρίζει την γειτονιά της φτιάχνοντας για χάρη της μια ξύλινη μινιατούρα πιστό αντίγραφό της....Έτσι η Μαρί Λορ γίνεται ένα ευτυχισμένο παιδί που διαβάζει Ιούλιο Βερν, περιπλανιέται στην γειτονιά της, περιτριγυρίζει στα εκθέματα του Μουσείου. Όλα αυτά μέχρι το 1940 και την εισβολή των Γερμανών στην Γαλλία. Τότε ο πατέρας της την απομακρύνει από το Παρίσι και καταφεύγουν στην Βρετάνη και στο πατρικό του έχοντας στις αποσκευές αυτό που το 1944 θα την κάνει να καλεί σε βοήθεια....

     Ο Βέρνερ μεγαλώνει μαζί με την αδερφή του Γιούττα στο Σπίτι των Παιδιών. εκεί φιλοξενούνται τα ορφανά των ορυχείων, όπως και οι ίδιοι. Ο προορισμός του όπως και όλων των ορφανών είναι στα δεκαπέντε του να δουλέψει στα ορυχεία. Όμως ο Βέρνερ έχει ένα ταλέντο που δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτο: οποιαδήποτε χαλασμένο ραδιόφωνο πέσει στα χέρια του μπορεί να το επιδιορθώσει στην στιγμή. Οι δυνατότητες του γίνονται αντιληπτές και στέλνεται τελικά για φοίτηση σε μια από τις στρατιωτικές σχολές του Γ’ Ράιχ. Στην σχολή θα γίνει άριστος, θα πάρει μέρος στα τεχνολογικά επιτεύγματα, θα γνωρίσει τα πλοκάμια του ναζισμού.... Τα χρόνια περνούν, το Γ’Ράιχ συρρικνώνεται σιγά σιγά και εκείνος αφού κυνηγά ραδιοκύματα ανταρτών καταλήγει στην Βρετάνη του 1944. Το σήμα που θα πιάσει ο πομπός του αυτή την φορά θα φέρει άραγε στην επιφάνεια την ανθρωπιά, την αθωότητα, όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε;

Συζητώντας με την συγγραφέα Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη!

     Η συγγραφέας Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει μεταξύ άλλων Την σύγκρια, το πρώτο της δηλαδή πεζογράφημα που απευθύνεται σε ενήλικες. «Η σύγκρια» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Σαββάλα και της εύχομαι ολόψυχα να κατακτήσει τους αναγνώστες. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά! 

      Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Γιολόντα Τσορώνη-Γεωργιάδη!

1. «Η σύγκρια», το νέο σας βιβλίο απέκτησε πρόσφατα μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Ευχαριστώ θερμά για τις ευχές. Μέσα Μάνη γύρω στα 1900… Σε έναν τόπο και μια εποχή όπου η δύναμη και η «περιουσία» κάθε οικογένειας είναι τα αρσενικά παιδιά, μια ισχυρή φαμίλια αποφασίζει να παντρέψει τον γιο της, κόντρα στα συνηθισμένα, με μια κοπέλα κατώτερης τάξης. Όταν τα χρόνια περνούν κι εκείνη δεν μπορεί να κάνει παιδιά, ο άγραφος νόμος της Μέσα Μάνης επιβάλλει μια δεύτερη σύζυγο, μια «σύγκρια», μέσα στο ίδιο σπίτι, η οποία σε λίγο καιρό φέρνει στον κόσμο το πολυπόθητο αγόρι. Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως όλοι περίμεναν και οι αναγνώστες ανακαλύπτουν μέσα από την Οδύσσεια των ηρώων πως τα συναισθήματα των ανθρώπων διαμορφώνονται από τους μεσημβρινούς του τόπου όπου ζουν και την κοινωνική κουλτούρα που διαμόρφωσαν οι ανάγκες εκεί. Η μυθοπλασία στηρίχτηκε σε αληθινά γεγονότα και προηγήθηκαν της συγγραφής δυο περίπου χρόνια έρευνας πεδίου (με ταξίδια στους τόπους εκείνους για τη μελέτη του ανθρωπογεωγραφικού περιβάλλοντος, συλλογή μαρτυριών από ντόπιους που ήξεραν ή είχαν ακούσει τι συνέβαινε τότε) και έρευνα γραφείου επίσης (μελέτη ιστορικών βιβλίων, της τοπικής παράδοσης κ.λπ).

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Στις αρχές του 2000 έκανα μια εκτεταμένη έρευνα για το πώς προέκυψαν και καθιερώθηκαν λέξεις και φράσεις της καθημερινότητάς μας, αυτές που ονομάζουμε «παροιμιακές». Ανάμεσά τους ερεύνησα και γι’ αυτή που λέμε στην Καλαμάτα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, «Τρώγονται σαν σύγκριες». Ρωτώντας αρχικά τον οικογενειακό μου περίγυρο, έμαθα πως σύγκριες αποκαλούνταν οι συννυφάδες και, όπως εκείνες τσακώνονται εξαιτίας αντιζηλίας συνήθως, έμεινε η φράση να λέγεται για τις γυναίκες που διαρκώς φιλονικούν. Ψηλαφώντας ωστόσο τη βιβλιογραφία για να διασταυρώσω την πληροφορία, ανακάλυψα πως «σύγκρια» αποκαλούσαν στα χωριά της Μέσα Μάνης τη δεύτερη γυναίκα που έφερνε στο σπίτι ένας από γενιά με μεγάλη περιουσία, όταν η πρώτη δεν έκανε παιδιά ή έκανε μόνο κορίτσια. Κατά την πλέον κρατούσα άποψη η ονομασία «σύγκρια» προέρχεται από τις συν+κυρία: οι δυο κυρίες του σπιτιού. Έχω την αίσθηση λοιπόν πως εκείνον τον καιρό ρίζωσε ο σπόρος μέσα μου να γράψω κάποτε γι’ αυτήν. Από τότε μέχρι σήμερα βέβαια έχουν περάσει δεκαπέντε χρόνια και στο διάστημα αυτό έχω γράψει πάρα πολλά βιβλία για παιδιά. Φαίνεται όμως πως αυτό το χρονικό διάστημα ήταν απαραίτητο να παρεμβληθεί, για να κατακτήσω τη ματιά με την οποία έπρεπε να δω τη «σύγκριά» μου και να την προβάλω όπως θα ήθελα και όπως έπρεπε στον αναγνώστη. 

3. Ποιος από τους ήρωες του βιβλίου σας είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Αναμφίβολα η Χρύσα και η Αμπελία για το μεγαλείο ψυχής που επέδειξαν σε αντίξοες καταστάσεις και την καρτερικότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τα «θέλω» της κοινωνίας τους ή της εποχής τους και που φαντάζουν σήμερα τουλάχιστον… παρανοϊκά. Οι ήρωες γενικά, όχι, καθόλου δε με ταλαιπώρησαν στο να αποτυπώσω τους χαρακτήρες τους, σας βεβαιώ. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε ασφαλώς η μακρόχρονη έρευνα που είχα κάνει για το θέμα και οι μαρτυρίες τις οποίες είχα συγκεντρώσει για αληθινά πρόσωπα που εμπλέκονταν σε αντίστοιχες ιστορίες ζωής κατά το παρελθόν.

4. Αλήθεια, όλοι αυτοί οι ήρωες με τους χαρακτήρες και την ιστορία τους, που πάνε μετά το τέλος της συγγραφής; Υπάρχουν σε ένα μέρος του μυαλού σας και ζουν ή ‘’εγκλωβίζονται’’ αιώνια στο χαρτί αφήνοντάς τους εκεί;

Για όσο διαρκεί η συγγραφή οι ήρωες με απασχολούν 24 ώρες το 24ωρο και δεν είναι υπερβολή. Είναι παρόντες σε κάθε δραστηριότητα ή ενασχόλησή μου, αφού απαιτούν, με τον τρόπο τους, να τους αφιερώνομαι ολόψυχα. Ωστόσο μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, οπότε και παραδίδονται στο ευρύ κοινό, νιώθω πως φεύγουν από την αγκαλιά μου. Ανήκουν πλέον στους αναγνώστες και πορεύονται μαζί τους, μένουν όμως στην καρδιά μου.

Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα-Χρυσηίδα Δημουλίδου

     Το νέο βιβλίο της Χρυσηίδα Δημουλίδου, το «Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα», είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό, κοινωνικό θρίλερ που καθηλώνει τον αναγνώστη από την πρώτη -κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή!- κιόλας σελίδα του, μιας και τα ερωτήματα που γεννιούνται για την υπόθεση και την εξέλιξη της μαζί, φυσικά, με το θέμα του, ένα θέμα ταμπού, ένα θέμα που τα τελευταία χρόνια δυστυχώς τείνει να γίνει μάστιγα, το οποίο η συγγραφέας εντέχνως και με τρόπο ρεαλιστικό προσεγγίζει, αλλά και με τους απτούς ήρωές του γεννούν και ενισχύουν το ενδιαφέρον της ανάγνωσης λέξη τη λέξη καθιστώντας έτσι, απ'την μια, αδύνατον να αφήσεις Τους δαίμονες από τα χέρια σου, κι όταν αναγκαστικά το κάνεις, εκ των πραγμάτων, να τους έχεις, απ'την άλλη, συνέχεια στο μυαλό σου. 

     Γράφοντας την ΒιβλιοΑναφορά μου γι’αυτούς στα μάτια μου περνούν όλες εκείνες οι εικόνες, που η ρεαλιστική και γεμάτη ατμόσφαιρα και μυστήριο πένα της κυρίας Δημουλίδου μου επέτρεψε να ορθωθούν και να με κάνουν, όχι απλό παρατηρητή της ιστορίας αλλά συμμέτοχό της. Έτσι αυτή την στιγμή η Δροσιά, η Ρία, η Σταυρούλα και οι σκηνές της τραγωδίας τους με σοκάρουν γι’ άλλη μια φορά... Ο Θανάσης με την περήφανη και γεμάτη μεγαλείο κι ανθρωπιά ψυχή του με συγκινεί και μου γεννά το αίσθημα του θαυμασμού.... Η Μάντω και το βουβό κλάμα της με πονά, με σπαράζει.... Ο Λόλιος, η μοναξιά του, η αθώα και βασανισμένη ψυχούλα του, το εικοσαετές μαρτύριό του και η αγωνία του μ’ αγγίζουν βαθιά γεννώντας μου συμπόνια και κατανόηση ενώ ο θύτης και οι δαίμονές του μ’ αγανακτούν, με ανατριχιάζουν, με θυμώνουν, μ’ αηδιάζουν.... και με προβληματίζουν για το ανθρώπινο είδος και τα ζοφερά του ένστικτα.

      To «Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα» είναι το τέταρτο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και κατά την άποψη μου είναι το πιο καλογραμμένο και δυνατό βιβλίο της: γρήγορη ροή, σωστή δομή, άρτια σκιαγραφημένοι ήρωες, σκηνές κινηματογραφικές.

     
     Θα σταματήσω εδώ δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω για τη υπόθεση του καθώς φοβάμαι μήπως κάψω καίρια σημεία και πραγματικά δεν θα ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο. Το μόνο που θα κάνω είναι να σας παροτρύνω να το διαβάσετε! Οι δαίμονες μέχρι να επέλθει η κάθαρση του φινάλε θα σας καθηλώσουν, θα σας πονέσουν, θα σας σπαράξουν.... και σίγουρα θα σας κάνουν να αναφωνήσετε –τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα!- πως διαβάσατε ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!

      Συγχαρητήρια στην συγγραφέα! 

Το παιδί από την Γερμανία-Camilla Lackberg

     Αστυνομική Λογοτεχνία: ένα είδος που δεν το επιλέγω εύκολα για ανάγνωση. Τα βιβλία που έχω διαβάσει από το συγκεκριμένο είδος μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, μιας και προτιμώ και έχω μεγάλη αδυναμία -ως γνωστών!- στο ιστορικό και κοινωνικό-αισθηματικό μυθιστόρημα.

     «Το παιδί από την Γερμανία» της Camilla Lackberg είναι ένα από τα ελάχιστα αστυνομικά βιβλία που επέλεξα να διαβάσω καθώς ήδη από το οπισθόφυλλο του το ενδιαφέρον μου γι’ αυτό  χτύπησε κόκκινο -κάτι μου έλεγε πως θα διαβάσω κάτι πολύ καλό! Και τελικά μπορώ να πω πως το ένστικτο μου για το εν λόγω βιβλίο επιβεβαιώθηκε καθώς κατά την ανάγνωσή του ενθουσιάστηκα τόσο με την πλοκή, τις ανατροπές -κάποιες απρόσμενες κάποιες πάλι όχι- και την γρήγορη ροή του, ώστε να μην το αφήνω στιγμή από τα χέρια μου. τόσο που κλείνοντάς το να μονολογώ με τον εαυτό μου δηλώνοντάς του πως σίγουρα θα ξαναδιαβάσω κι άλλο αστυνομικό βιβλίο, πως σίγουρα θα ξαναδιαβάσω κι άλλο βιβλίο της Camilla Lackberg. Το ολοκλήρωσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά τον όγκο του, καθώς το ενδιαφέρον για την εξέλιξη ήταν τόσο μεγάλο που συνέχεια είχα το μυαλό μου κολλημένο στην υπόθεσή του προσπαθώντας να ενόσω το κάθε κομματάκι που η συγγραφέας εντέχνως μου έδινε ώστε να φτιαχτεί το παζλ, στο οποίο οι ήρωες της μου διηγήθηκαν μια καλά κρυμμένη οικογενειακή ιστορία γεμάτη με μυστικά, μίση, αινίγματα, και πτώματα που φέρουν την δική τους αλήθεια....

      Η υπόθεση του βιβλίου θα ξεκινήσει με ένα πτώμα -αστυνομικό γαρ! Πως θα μπορούσε να ξεκινήσει αλλιώς! Ο Έρικ, ένας συνταξιούχος καθηγητής της Ιστορίας, ειδικευόμενος στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, βρίσκεται νεκρός στο γραφείο του σπιτιού του. Η αστυνομία καταφτάνει και μαζί της και ο επιθεωρητής Πάτρικ, που αν και βρίσκεται σε άδεια πατρότητας προκειμένου η γυναίκα του Ερίκα να αφοσιωθεί στην συγγραφή του νέου της βιβλίου, το αστυνομικό του δαιμόνιο δεν τον αφήνει μακριά από τον τόπο του εγκλήματος. Η αυτοψία και η ιατροδικαστική έκθεση δηλώνουν πως ο Έρικ δολοφονήθηκε μέσα στο γραφείο του μετά από ένα και μοναδικό χτύπημα, με βαρύ αντικείμενο, στο κεφάλι.

Δραπέτες του ονείρου-Αγγελική Μπούλιαρη

     Οι «Δραπέτες του ονείρου» της Αγγελικής Μπούλιαρη είναι το τρίτο βιβλίο της συγγραφέως που πέφτει στα χέρια μου και από τις πρώτες κιόλας σελίδες του η διαπίστωση που έκανα, συγκρίνοντάς το με τα προηγούμενα, ήταν πως ναι η εξέλιξη της πένας της είναι ολοφάνερη. Θεωρώ πως με τους «Δραπέτες του ονείρου» η κυρία Μπούλιαρη έχει κάνει ένα τεράστιο συγγραφικό βήμα, κι αυτό φυσικά είναι αξιοσημείωτο! 

     Διαβάζοντάς το μπορώ να πω πως θαύμασα το πλούσιο λεξιλόγιο που η συγγραφέας εντέχνως χρησιμοποιεί, τις παραστατικές εικόνες, τα εναλλασσόμενα συναισθήματα αλλά και την άρτια σκιαγράφηση κυρίως της κεντρικής ηρωίδας του, της Ευριδίκης. Η αφήγησή του με τις αναδρομές της Ευριδίκης με έμπασαν στην ιστορία και στην μελαγχολική της, αρχικά και ελπιδοφόρα προς το τέλος, ατμόσφαιρα ενώ η ροή ήταν γρήγορη κάνοντας έτσι το κείμενο κατανοητό και ευκολοδιάβαστο.

     Η ιστορία του θα ξεκινήσει με την γέννηση του τρίτου παιδιού της οικογένειας του Ελισσαίου. Ο ερχομός όμως της τρίτης κόρης δεν θα συνοδεύεται με καλωσορίσματα και ευχές όπως αρμόζει σε μια γέννηση αλλά με το αίσθημα, από την μεριά του πατέρα που περίμενε διακαώς τον ερχομό του πολυπόθητου γιου, της λύπης και του θυμού. Η Ευριδίκη από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της θα βιώσει την απόρριψη του ίδιου του πατέρα της, ο οποίος έως και τα πέντε της χρόνια, όπου και θα την παραδώσει στα χέρια του ζεύγους Σπηλιοπούλου, ώστε να αναλάβει την ανατροφή της, δεν θα της προσφέρει ούτε ένα χάδι, ούτε ένα βλέμμα στοργής... 

      Στα πέντε της λοιπόν θα βρεθεί στο σπίτι του βουλευτή Θεοδόση Σπηλιόπουλου και της γυναίκας του Ευγενίας, οι οποίοι και θα την μεγαλώσουν προσφέροντας της στέγη, νοιάξιμο, μόρφωση. Όλα αυτά όμως μέχρι τα δεκαεπτά της... Μέχρι το καμπανάκι ζήλιας της Ευγενίας χτυπήσει και σημάνει κίνδυνο μπροστά στην έφηβη ψυχοκόρη της. Η λύση για αυτό το αδιέξοδο δεν είναι άλλη παρά από έναν γάμο. 

     Έτσι η Ευριδίκη θα αλλάξει πάλι οικογένεια, θα αλλάξει πάλι στέγη....

Συζητώντας με την συγγραφέα Μαρία Πέττα!

     Η συγγραφέας Μαρία Πέττα απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, «Τα μάτια που νοστάλγησα», το δεύτερο δηλαδή βιβλίο της, το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ. Την ευχαριστώ θερμά που διέθεσε κάποιες στιγμές από τον πολύτιμο χρόνο της ώστε να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη! Της εύχομαι ολόψυχα «Τα μάτια που νοστάλγησα» να είναι καλοτάξιδα! 

     Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της Μαρίας Πέττα!  

1. Πρόσφατα «Τα μάτια που νοστάλγησα» απέκτησαν μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο. 

Το βιβλίο αυτό έχει αρκετά μηνύματα να δώσει στους ανθρώπους που θα επιλέξουν να το διαβάσουν. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποια γεγονότα που συμβαίνουν πίσω απ’ τα παρασκήνια της ζωής μας. Υπάρχουν αρκετές καταστάσεις, πέρα από τα όρια της δικής μας πραγματικότητας, που αν τους ρίξουμε έστω και μια ματιά, θα καταλάβουμε πως πραγματικά ζούμε στον «παράδεισο»! Γιατί παράδεισος, είναι η ελευθερία του ανθρώπου, η ελεύθερη βούληση, το δικαίωμα στα όνειρα, αν όχι τα μεγάλα, τα απλά, τα καθημερινά, όπως ένας καφές με μια φίλη, μία βόλτα με τα παιδιά, μία βουτιά στο απέραντο γαλάζιο… Οι γεύσεις και τα συναισθήματα που προσφέρει η φύση, όπως το άγγιγμα του αέρα, η αλμύρα της θάλασσας! Το δικαίωμα στον έρωτα… Περισσότερα, στις σελίδες του βιβλίου! 

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου; 

Το ερέθισμα ήταν η ίδια η αδικία, που τυχαίνει να συναντήσουμε άπειρες φορές στον δρόμο μας.

3. Ποιος από τους ήρωες σας είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας “ταλαιπώρησε”, είτε ψυχολογικά είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Αγάπησα όλους τους ήρωες μου εξίσου, γιατί ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του, είτε μέσα από καλοσύνη, είτε από κακία ή ζήλια είτε από αγάπη, για να φτάσει η ιστορία στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέσα μου ένιωσα περισσότερη συμπόνια, θα έλεγα, για την πρωταγωνίστρια μου, την Έρη, επειδή την εξανάγκασα να διανύσει ένα δύσβατο μονοπάτι. Με ταλαιπώρησε πιο πολύ ο ρόλος της μητέρας της, της Μυρτώς. Προσωπικά δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν βρισκόμουν στη θέση της. Έμαθα στη ζωή να μην είμαι ποτέ σίγουρη για το πώς μπορεί να αντιμετωπίσει  ένας άνθρωπος μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, όταν βρεθεί σε μια τραγική στιγμή, σ’ ένα μεγάλο δίλημμα σαν κι αυτό της ιστορίας μας. Σίγουρα οι όμορφες αναμνήσεις δεν μπορούν να σβήσουν και τα συναισθήματα μια μάνας προς το παιδί της, δεν μπορούν να αλλάξουν ποτέ.

Συζητώντας με την συγγραφέα Νικόλ-Άννα Μανιάτη!

     Η αγαπημένη συγγραφέας Νικόλ-Άννα Μανιάτη απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και, μεταξύ άλλων, μας μιλά για το νέο της βιβλίο, το «Οι σιωπές της ενοχής», το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να πραγματοποιηθεί η εν λόγω συνέντευξη, η οποία και φυσικά αποτελεί μεγάλη τιμή για το blog και για εμένα προσωπικά!

      Διαβάστε την λοιπόν και ελάτε λίγο πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της συγγραφέως Νικόλ-Άννας Μανιάτη!

1. Το νέο σας βιβλίο, το «Οι σιωπές της ενοχής», απέκτησε στις αρχές του Ιουνίου μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο, θα σας ζητήσω να μας το παρουσιάσετε με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.

«Οι Σιωπές» είναι μια βαθιά εξομολόγηση μιας παιδικής φίλης συνυφασμένη με δικές μου αναμνήσεις και βιώματα. Πολλοί θα νομίσουν πως είναι βιογραφία δική μου, όμως για να προστατέψω τη δική της ανωνυμία τοποθέτησα όλη της τη ζωή και τα βιώματα μέσα στο δικό μου χώρο και μέρη που έζησα εγώ μικρή γιατί έτσι είναι πιο ζωντανή η περιγραφή και συγχρόνως γνωστοί της δεν θα την ταυτίσουν. Οι σκανταλιές, οι περιπέτειες, η ρουτίνα στο σχολείο, το σπίτι το πατρικό στη Λευκωσία, όλα είναι τα μέρη που εγώ μεγάλωσα όμως με τις εμπειρίες και τα μυστικά της «Άννας». Η πραγματική Άννα δεν έφυγε ποτέ από το νησί της. Βασικά, είναι σαν να εξιστορώ τη δική μου παιδική καθημερινότητα αλλά με τα μυστικά και τις σκληρές ενοχές της Άννας.

2. Ποιο ήταν το ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;

Ερέθισμα; Μόνο η επιθυμία να βγουν στο φως πολλές πράξεις που εξακολουθούν ακόμα να είναι επίκαιρες. Η βιογραφία κάποιου που σου διηγείται τη ζωή του δεν θεωρώ ότι αποκαλείται συγγραφή. Μαγειρεύοντας όμως δικές μου αναμνήσεις και γεγονότα μαζί με τις δικές της εμπειρίες, προσθέτοντας και μυθοπλασία στο β΄ μέρος του βιβλίου –την ενήλικη ζωή της- και τολμώντας και πάλι να θίξω θέματα ταμπού όπως την Ευθανασία, το μετατρέπω σε μυθιστόρημα αντί για βιογραφία. Άλλωστε, και ο «Άγγελος» είναι πραγματικά γεγονότα, με θέμα ταμπού της Αυτοκακοποίησης, όμως δεν θα είχε ενδιαφέρον να το διαβάσει κανείς αν το παρουσίαζα σαν μελέτη κοινωνικού θέματος. Το ίδιο και ο «Αόρατος Δεσμός», ο «Ύπνος των χιλίων ημερών», και όλα μου τα βιβλία. Το ερέθισμα λοιπόν είναι η πραγματική Ζωή!

3. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου σας θέλουν οπωσδήποτε εμείς οι αναγνώστες να το ''παραλάβουμε'';

Τα μηνύματα τα προσλαμβάνει διαφορετικά ο κάθε αναγνώστης, ανάλογα με τη δική του ψυχολογία, εμπειρίες ζωής, ευαισθησίες και προτιμήσεις. Ένα βιβλίο που δεν περνάει κάποιο μήνυμα είναι απλά ένα ανάγνωσμα για να περάσει ευχάριστα την ώρα. Όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, όσο περισσότερο θυμάσαι τους ήρωες αφού κλείσεις το βιβλίο, όσο πιο πολύ γεννιούνται προβληματισμοί και σκέψεις τόσο πιο δυνατά τα μηνύματα.

4. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας ήρωας; Και ποιος σας ''ταλαιπώρησε'', είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί;

Συζητώντας με την συγγραφέα Σίσσυ Θεοφανοπούλου!

    Η Σίσσυ Θεοφανοπούλου απαντά στο ερωτηματολόγιο των ΒιβλιοΑναφορών και μας παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, τις «Γυναίκες θάλασσες», το νέο της δηλαδή πόνημα, το οποίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη. Την ευχαριστώ θερμά που διέθεσε τον πολύτιμο χρόνο της για να πραγματοποιηθεί η παρούσα συνέντευξη ενώ της εύχομαι ολόψυχα οι «Γυναίκες θάλασσες» να είναι καλοτάξιδες! 

         Διαβάστε λοιπόν την συνέντευξη και ελάτε πιο κοντά στο έργο και στην προσωπικότητα της Σίσσυς Θεοφανοπούλου!

  

1. Tο νέο σας πόνημα, το «Γυναίκες θάλασσες», πρόσφατα απέκτησε μια θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων! Αφού σας ευχηθώ να είναι καλοτάξιδο θα σας ζητήσω να μας πείτε δυο λόγια γι’ αυτό. Δυο λόγια τα οποία δεν έχουν ειπωθεί ακόμη και θα θέλατε , πολύ, να ακουστούν. 

To “Γυναίκες Θάλασσες” είναι ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από σημαντικές ανθρώπινες αξίες και γραμμένο γι’ αυτές. Βασικό του στοιχείο είναι οι ανατροπές αλλά και οι τρεις άξονες στους οποίους κινείται κοινωνικό-αισθηματικό-αστυνομικό.

2. Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του νέου σας βιβλίου; 

Η επίσκεψή μου στο νησί της Χϊου και το άρωμα μαστίχας.

3. Ποιος από τους ήρωες του νέου σας βιβλίου είναι ο αγαπημένος σας; Και ποιος σας ‘’ταλαιπώρησε’’, είτε ψυχολογικά, αφού απείχε πολύ από τον δικό σας ψυχισμό, είτε τεχνικά, να τον αποτυπώσετε στο χαρτί; 

Ποιος είναι ο αγαπημένος μου δεν μπορώ να σας αποκαλύψω γιατί θα πρόδιδα κάποια στοιχεία από την πλοκή του βιβλίου που δεν πρέπει. Αυτός που με «παίδεψε» περισσότερο είναι ο Άρης Σταματίου, ο αντι-ήρωας του βιβλίου. Βλοσυρός, Δύσκολος, Εγωιστής. 

4. Εσείς κατευθύνετε τους ήρωες ή οι ήρωες σας από ένα σημείο και μετά αυτομολούν και κατευθύνουν το χέρι σας κατά την διάρκεια της συγγραφής;

Αυτομολούν από πολύ νωρίς. Παίρνουν τα ινία και πάμε… πάμε μαζί…Εγώ θέτω τη βάση, την αρχική έμπνευση κι αυτοί με παρασύρουν σε ένα συναρπαστικό ταξίδι συγγραφής… Ο καθένας «ολοκληρώνει» τον χαρακτήρα του μόνος του.

5. Διαβάζοντας ένα βιβλίο ψάχνω πάντα κάτω από τις λέξεις τα μηνύματα που ίσως θέλει ο συγγραφέας να μεταφέρει στους αναγνώστες του. Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας ένα μήνυμα που οι ήρωες της ιστορία σας θέλουν οπωσδήποτε να το ‘’παραλάβουμε’’;